Zien en gezien worden
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
31 Januari 2013 | Guinea, Conakry
Beste allemaal,
Wat een reacties krijg ik van jullie! Dat doet echt goed. En het is
daardoor extra leuk om weer een nieuw verhaal te produceren. Aan
schrijfstof in elk geval geen gebrek!
Vandaag ben ik, na een vrij weekend, weer begonnen met een dagdienst op D-ward.
De vroege dienst begint om zeven uur, en daardoor mis je op
maandagochtend de crewmeeting; om kwart voor acht komen we als gehele bemanning samen om de week te beginnen met gebed en zang. Tevens is deze meeting het moment om op de hoogte te blijven van allerhande wetenswaardigheden en belangrijke zaken. Laatst was er bijvoorbeeld een praatje van het hoofd beveiliging, en kregen we van de chef keuken een aanmaning om de crew kitchen, waar je als je wilt zelf kunt koken of bakken, schoon te houden ;-). Meestal heeft ook de kapitein nog een woordje over lopende zaken. Kortom, het is behalve verplicht ook informatief en de moeite waard om daar op je vrije ochtend je bed voor uit te komen. Vanmorgen was echter wel heel speciaal. Een van de patienten van D-ward ligt er al sinds september vorig jaar. Aboubakar (16) is geopereerd aan een gezwel aan zijn ruggemerg. Na een IC periode en intensieve verzorging is hij nu bijna zover dat hij in het HopeCenter verder kan revalideren. Hij loopt inmiddels met een looprekje en wordt elke dag sterker.
Samen met zijn moeder die al die tijd niet van zijn zijde is geweken en
al maanden onder zijn bed slaapt, deed hij vanmorgen zijn verhaal.
Hoewel er op dat moment ook gewerkt moest worden op de zaal, konden wij op de ward via de tv meekijken en luisteren. Geweldig om te horen hoe moeder en zoon hun getuigenis gaven over hoe zij de behandeling op het schip als een wonder van God hebben ervaren. We hopen en bidden dat Aboubakar geheel zal herstellen, en zijn plek in de maatschappij kan
gaan innemen.
De naam Aboubakar is, net als heel veel andere voor- en achternamen,
veel voorkomend. Soms hebben patienten zelfs de zelfde combinatie van
namen. Boven het bed van de patient hangt een opnamekaart met hun
gegevens. Behalve hun naam, geslacht en operatiedatum, staat daarop ook hun leeftijd. Als de geboortedatum tenminste bekend is, anders wordt het gissen. Maar als er al mensen zijn die moeilijk te schatten zijn
qua leeftijd, dan zijn het de Afrikanen wel.. En je kunt beter ook niet
zomaar klakkeloos af gaan op wat er in de gegevens staat. Soms
verandert de leeftijd op de kaart namelijk zelfs tijdens de opname, en
dan niet omdat men jarig is geweest. Blijkbaar wordt de schatting dan
om de een of andere reden (nieuwe fysieke gegevens of een opgedoken
familielid?) bijgesteld..
Deze week ben ik ook weer positief verrast als we het over leeftijden
hebben. Ik dacht altijd dat men hier niet heel oud wordt, en dat
vijftig of zestig jaar echt wel hoogbejaard is. Maar ik heb inmiddels
een aantal dayworkers hierover gesproken, en zei vertelden mij dat de
gemiddelde leeftijd weliswaar laag ligt vanwege de hoge kindersterfte.
Maar er zijn ook mensen die 'met gemak' de negentig of honderd halen.
Als men eenmaal goed de middelbare leeftijd haalt, en men in de eigen
woonomgeving gezond eet (lees in de natuur leeft), en zorg krijgt van
kinderen en kleinkinderen, zijn hoge leeftijden niet heel uitzonderlijk. Ik heb nog wel voorzichtig geinformeerd of men wel dezelfde telling aanhoudt maar dat schijnt wel zo te zijn. En laat er eens een paar jaar misgerekend zijn, ach, wat maakt dat uit op honderd jaar?
Het blijft boeiend om hier met de mensen en de cultuur kennis te maken.
Laatst heeft men mij ook weer in heel ander opzicht verbaasd; ik kwam
de afdeling op om mijn avonddienst te beginnen, zaten daar een aantal
mannen en jongens in opperste concentratie een waterverftekening te
maken. Lang niet iedereen kan lezen of schrijven, maar
tekenvaardigheden hebben ze wel degelijk. Ze vonden het geweldig. De
ene na de andere tekening en kleurplaat werd gemaakt; de hele muur
hangt inmiddels vol. Men is creatief en leergierig, vooral qua
praktische vaardigheden. Vrouwen breien of punniken graag, de mannen
tekenen dus of maken een puzzel.
Niemand die zich in dit opzicht ergens voor schaamt; men is juist enorm
trots op deze nieuw verworven vaardigheden. Een handtekening is
trouwens een ander verhaal; dat wordt vaak opgelost met een vinger en
een stempelkussen..
Soms heeft iemand overigens wel onderwijs genoten. Gisteren
bijvoorbeeld zag ik iemand een Engels boekje lezen over Nelson Mandela.
Hij vertelde twaalf jaar onderwijs gevolgd te hebben. Een ander had
zich opgewerkt tot politiechef.. Echter, zonder veel middelen heb je
aan zo'n titel niets. Hij schreef mij in gebrekkig Engels een brief,
met de vraag of ik hem een 'portable computer' kon schenken.. Maar
lezen, tekenen of breien, niets haalt het bij voetbal. Zodra er voetbal
op tv is, is elk oog op de ward daarop gericht. Het geluid staat zo'n
beetje op max, maar daar kan ik inkomen, aangezien de helft van de
geopereerde patienten wel een enorm drukverband over hoofd en oren
heeft.
Wat ik minder aangenaam vind, is dat mijn goedbedoelde zorg dan ook
even van minder belang is. Het is bijvoorbeeld toch al lastig om mensen
hier goede uitleg en training te geven. De taal, de drukte op zaal
(laatst zat ik een -vertaald- ontslaggesprek te doen temidden van zo'n
twintig anderen en een televisie), laat staan als er voetbal op tv is.
Toch is het ook belangrijke afleiding. Overigens is dat ook het enige
wat toegestaan is om op de ward te kijken; voetbal en wat DVD's. En dat is maar goed ook.
Maar uiteindelijk gaat er voor nagenoeg alle patienten niets boven een
klein gebaar, persoonlijke aandacht of een dikke knuffel. Vooral als je
bij de VVF ladies de zaal oploopt, zijn alle ogen op je gericht, in de
hoop dat je ze je blik weten te vangen. Ze willen zo graag gezien,
opgemerkt en even aangeraakt worden. Dat is ontroerend om te zien en
heerlijk om daar gehoor aan te kunnen geven.
Gisteren had ik een dagdienst. Ik had onder andere twee ontslagen te
regelen. Een puber die na een operatie aan mond, neus en keel zich niet
aan zijn dieet wilde houden. Dan hoop je maar dat hij dat na ontslag
wel gaat doen..
En een vrouw die na een transplantatie van heupbot naar haar kaak naar
huis mocht. Ze had zich er helemaal op verheugd, en had zodra ze van
haar ontslag hoorde haar operatiehemd verwisseld voor een prachtig
kleurrijk gewaad. Het wachten was alleen nog op de oogarts, die haar
ene loze oogkas (sinds haar kinderjaren miste ze een oog), van een
prothese zou voorzien. Maar een opeens lekkende kaakwond gooide roet in het eten. Haar mooie outfit zat onder de pus en het ontslag werd
uitgesteld. Bang geworden voor een infectie en teleurgesteld over de
onverwachte tegenslag, trok ze haar operatiejasje weer aan.
Wat haar dag toch nog goed maakte, was het bezoek van de oogarts. Uit
zijn verzameling protheses heeft hij haar een heel mooi gelijkend
kunstoog aangemeten. Ze is er ontzettend blij mee. Hoewel een
medepatient wilde weten of ze er ook goed mee kon zien, is zij vooral
blij met het wit-bruine bolletje dat haar een compleet ander aanzicht
geeft. Als straks haar kaak ook goed genezen is, kan ze iedereen in
haar omgeving weer vol trots onder ogen komen!
Tot zover weer iets over de patienten. Ik heb de afgelopen dagen ook
weer wat vrije tijd gehad. Zaterdag zijn we weer naar het eiland
geweest. Het was zonnig maar het waaide erg hard. Dat maakte dat ons
Venetiebootje flink wat water maakte, en duidelijk moeite had met de
hoge golven. En aangezien niet iedereen die in het schuitje zat ook kon
zwemmen, was het ondanks de zwemvesten, best spannend. Ik zelf zat
ingeklemd tussen onze Indiase anesthesist die ook bekende niet te
kunnen zwemmen, en een Duitse televisieactrice. Zij vertelde hier in de
eetzaal en afwaskeuken te werken, om iets van de zegeningen die ze in
haar leven heeft ervaren, te kunnen 'teruggeven'. Bijzonder he?
Op het eiland hebben we behalve gezwommen, deze keer ook de medische post bezocht. Een enthousiaste dokter vertelde dat hij hier nu zo'n tien maanden werkt, en alle voorkomende basic kwalen behandelt. Ook begeleidt hij de zich aandiendende bevallingen, samen met twee lokale verloskundigen. Hij houdt een heel boek bij van behandelingen,
geboorten en sterfgevallen. Sinds het begin van dit jaar had hij een
bevalling gedaan, maar dan wel van een tweeling!
De middelen die hij tot zijn beschikking heeft waren enerzijds heel
beperkt, maar ik zag toch ook best goede materialen liggen. De
huisvesting vond ik, ondanks dat het gebouwtje van steen is in plaats
van golfplaten, wel bedroevend schamel.. Toch doet hij met trots zijn
werk en mochten we alles zien en zelfs vastleggen. Na een stukje in een
van zijn administratieboeken te hebben geschreven, zijn we weer verder
gegaan, terug naar ons behoorlijk goed uitgeruste schip..
Daarover misschien later meer. Voor nu laat ik het hier bij, anders
krijgen jullie vierkante ogen ;-)
Ik stuur deze keer wat foto's mee van het straatbeeld, de craftmarket
(kleine ambachtsmarkt) en van de medische post op Roome Island. Ook wat foto's van de afdeling en patienten, overgenomen van het intranet hier.
Dat laatste vooral om jullie een indruk te geven van hoe patienten er
aan toe zijn voor hun operatie. De behandeling maakt voor hen echt een
enorm verschil en is vaak levensreddend, omdat de tumor alleen maar
verder groeit en uiteindelijk eten en ademhalen onmogelijk zou maken..
Ik hoop dat jullie je dat, met hulp van de foto's, wat beter kunnen
voorstellen..
Tot een volgende blog!
Annemarie
Wat een reacties krijg ik van jullie! Dat doet echt goed. En het is
daardoor extra leuk om weer een nieuw verhaal te produceren. Aan
schrijfstof in elk geval geen gebrek!
Vandaag ben ik, na een vrij weekend, weer begonnen met een dagdienst op D-ward.
De vroege dienst begint om zeven uur, en daardoor mis je op
maandagochtend de crewmeeting; om kwart voor acht komen we als gehele bemanning samen om de week te beginnen met gebed en zang. Tevens is deze meeting het moment om op de hoogte te blijven van allerhande wetenswaardigheden en belangrijke zaken. Laatst was er bijvoorbeeld een praatje van het hoofd beveiliging, en kregen we van de chef keuken een aanmaning om de crew kitchen, waar je als je wilt zelf kunt koken of bakken, schoon te houden ;-). Meestal heeft ook de kapitein nog een woordje over lopende zaken. Kortom, het is behalve verplicht ook informatief en de moeite waard om daar op je vrije ochtend je bed voor uit te komen. Vanmorgen was echter wel heel speciaal. Een van de patienten van D-ward ligt er al sinds september vorig jaar. Aboubakar (16) is geopereerd aan een gezwel aan zijn ruggemerg. Na een IC periode en intensieve verzorging is hij nu bijna zover dat hij in het HopeCenter verder kan revalideren. Hij loopt inmiddels met een looprekje en wordt elke dag sterker.
Samen met zijn moeder die al die tijd niet van zijn zijde is geweken en
al maanden onder zijn bed slaapt, deed hij vanmorgen zijn verhaal.
Hoewel er op dat moment ook gewerkt moest worden op de zaal, konden wij op de ward via de tv meekijken en luisteren. Geweldig om te horen hoe moeder en zoon hun getuigenis gaven over hoe zij de behandeling op het schip als een wonder van God hebben ervaren. We hopen en bidden dat Aboubakar geheel zal herstellen, en zijn plek in de maatschappij kan
gaan innemen.
De naam Aboubakar is, net als heel veel andere voor- en achternamen,
veel voorkomend. Soms hebben patienten zelfs de zelfde combinatie van
namen. Boven het bed van de patient hangt een opnamekaart met hun
gegevens. Behalve hun naam, geslacht en operatiedatum, staat daarop ook hun leeftijd. Als de geboortedatum tenminste bekend is, anders wordt het gissen. Maar als er al mensen zijn die moeilijk te schatten zijn
qua leeftijd, dan zijn het de Afrikanen wel.. En je kunt beter ook niet
zomaar klakkeloos af gaan op wat er in de gegevens staat. Soms
verandert de leeftijd op de kaart namelijk zelfs tijdens de opname, en
dan niet omdat men jarig is geweest. Blijkbaar wordt de schatting dan
om de een of andere reden (nieuwe fysieke gegevens of een opgedoken
familielid?) bijgesteld..
Deze week ben ik ook weer positief verrast als we het over leeftijden
hebben. Ik dacht altijd dat men hier niet heel oud wordt, en dat
vijftig of zestig jaar echt wel hoogbejaard is. Maar ik heb inmiddels
een aantal dayworkers hierover gesproken, en zei vertelden mij dat de
gemiddelde leeftijd weliswaar laag ligt vanwege de hoge kindersterfte.
Maar er zijn ook mensen die 'met gemak' de negentig of honderd halen.
Als men eenmaal goed de middelbare leeftijd haalt, en men in de eigen
woonomgeving gezond eet (lees in de natuur leeft), en zorg krijgt van
kinderen en kleinkinderen, zijn hoge leeftijden niet heel uitzonderlijk. Ik heb nog wel voorzichtig geinformeerd of men wel dezelfde telling aanhoudt maar dat schijnt wel zo te zijn. En laat er eens een paar jaar misgerekend zijn, ach, wat maakt dat uit op honderd jaar?
Het blijft boeiend om hier met de mensen en de cultuur kennis te maken.
Laatst heeft men mij ook weer in heel ander opzicht verbaasd; ik kwam
de afdeling op om mijn avonddienst te beginnen, zaten daar een aantal
mannen en jongens in opperste concentratie een waterverftekening te
maken. Lang niet iedereen kan lezen of schrijven, maar
tekenvaardigheden hebben ze wel degelijk. Ze vonden het geweldig. De
ene na de andere tekening en kleurplaat werd gemaakt; de hele muur
hangt inmiddels vol. Men is creatief en leergierig, vooral qua
praktische vaardigheden. Vrouwen breien of punniken graag, de mannen
tekenen dus of maken een puzzel.
Niemand die zich in dit opzicht ergens voor schaamt; men is juist enorm
trots op deze nieuw verworven vaardigheden. Een handtekening is
trouwens een ander verhaal; dat wordt vaak opgelost met een vinger en
een stempelkussen..
Soms heeft iemand overigens wel onderwijs genoten. Gisteren
bijvoorbeeld zag ik iemand een Engels boekje lezen over Nelson Mandela.
Hij vertelde twaalf jaar onderwijs gevolgd te hebben. Een ander had
zich opgewerkt tot politiechef.. Echter, zonder veel middelen heb je
aan zo'n titel niets. Hij schreef mij in gebrekkig Engels een brief,
met de vraag of ik hem een 'portable computer' kon schenken.. Maar
lezen, tekenen of breien, niets haalt het bij voetbal. Zodra er voetbal
op tv is, is elk oog op de ward daarop gericht. Het geluid staat zo'n
beetje op max, maar daar kan ik inkomen, aangezien de helft van de
geopereerde patienten wel een enorm drukverband over hoofd en oren
heeft.
Wat ik minder aangenaam vind, is dat mijn goedbedoelde zorg dan ook
even van minder belang is. Het is bijvoorbeeld toch al lastig om mensen
hier goede uitleg en training te geven. De taal, de drukte op zaal
(laatst zat ik een -vertaald- ontslaggesprek te doen temidden van zo'n
twintig anderen en een televisie), laat staan als er voetbal op tv is.
Toch is het ook belangrijke afleiding. Overigens is dat ook het enige
wat toegestaan is om op de ward te kijken; voetbal en wat DVD's. En dat is maar goed ook.
Maar uiteindelijk gaat er voor nagenoeg alle patienten niets boven een
klein gebaar, persoonlijke aandacht of een dikke knuffel. Vooral als je
bij de VVF ladies de zaal oploopt, zijn alle ogen op je gericht, in de
hoop dat je ze je blik weten te vangen. Ze willen zo graag gezien,
opgemerkt en even aangeraakt worden. Dat is ontroerend om te zien en
heerlijk om daar gehoor aan te kunnen geven.
Gisteren had ik een dagdienst. Ik had onder andere twee ontslagen te
regelen. Een puber die na een operatie aan mond, neus en keel zich niet
aan zijn dieet wilde houden. Dan hoop je maar dat hij dat na ontslag
wel gaat doen..
En een vrouw die na een transplantatie van heupbot naar haar kaak naar
huis mocht. Ze had zich er helemaal op verheugd, en had zodra ze van
haar ontslag hoorde haar operatiehemd verwisseld voor een prachtig
kleurrijk gewaad. Het wachten was alleen nog op de oogarts, die haar
ene loze oogkas (sinds haar kinderjaren miste ze een oog), van een
prothese zou voorzien. Maar een opeens lekkende kaakwond gooide roet in het eten. Haar mooie outfit zat onder de pus en het ontslag werd
uitgesteld. Bang geworden voor een infectie en teleurgesteld over de
onverwachte tegenslag, trok ze haar operatiejasje weer aan.
Wat haar dag toch nog goed maakte, was het bezoek van de oogarts. Uit
zijn verzameling protheses heeft hij haar een heel mooi gelijkend
kunstoog aangemeten. Ze is er ontzettend blij mee. Hoewel een
medepatient wilde weten of ze er ook goed mee kon zien, is zij vooral
blij met het wit-bruine bolletje dat haar een compleet ander aanzicht
geeft. Als straks haar kaak ook goed genezen is, kan ze iedereen in
haar omgeving weer vol trots onder ogen komen!
Tot zover weer iets over de patienten. Ik heb de afgelopen dagen ook
weer wat vrije tijd gehad. Zaterdag zijn we weer naar het eiland
geweest. Het was zonnig maar het waaide erg hard. Dat maakte dat ons
Venetiebootje flink wat water maakte, en duidelijk moeite had met de
hoge golven. En aangezien niet iedereen die in het schuitje zat ook kon
zwemmen, was het ondanks de zwemvesten, best spannend. Ik zelf zat
ingeklemd tussen onze Indiase anesthesist die ook bekende niet te
kunnen zwemmen, en een Duitse televisieactrice. Zij vertelde hier in de
eetzaal en afwaskeuken te werken, om iets van de zegeningen die ze in
haar leven heeft ervaren, te kunnen 'teruggeven'. Bijzonder he?
Op het eiland hebben we behalve gezwommen, deze keer ook de medische post bezocht. Een enthousiaste dokter vertelde dat hij hier nu zo'n tien maanden werkt, en alle voorkomende basic kwalen behandelt. Ook begeleidt hij de zich aandiendende bevallingen, samen met twee lokale verloskundigen. Hij houdt een heel boek bij van behandelingen,
geboorten en sterfgevallen. Sinds het begin van dit jaar had hij een
bevalling gedaan, maar dan wel van een tweeling!
De middelen die hij tot zijn beschikking heeft waren enerzijds heel
beperkt, maar ik zag toch ook best goede materialen liggen. De
huisvesting vond ik, ondanks dat het gebouwtje van steen is in plaats
van golfplaten, wel bedroevend schamel.. Toch doet hij met trots zijn
werk en mochten we alles zien en zelfs vastleggen. Na een stukje in een
van zijn administratieboeken te hebben geschreven, zijn we weer verder
gegaan, terug naar ons behoorlijk goed uitgeruste schip..
Daarover misschien later meer. Voor nu laat ik het hier bij, anders
krijgen jullie vierkante ogen ;-)
Ik stuur deze keer wat foto's mee van het straatbeeld, de craftmarket
(kleine ambachtsmarkt) en van de medische post op Roome Island. Ook wat foto's van de afdeling en patienten, overgenomen van het intranet hier.
Dat laatste vooral om jullie een indruk te geven van hoe patienten er
aan toe zijn voor hun operatie. De behandeling maakt voor hen echt een
enorm verschil en is vaak levensreddend, omdat de tumor alleen maar
verder groeit en uiteindelijk eten en ademhalen onmogelijk zou maken..
Ik hoop dat jullie je dat, met hulp van de foto's, wat beter kunnen
voorstellen..
Tot een volgende blog!
Annemarie
-
31 Januari 2013 - 21:47
Marieke:
Leuk om weer een verslag te lezen van je leventje daar!
-
31 Januari 2013 - 23:07
Diana:
Haa Marie,
Ben blij met je blog, toch nog iets interessants deze avond(kom net van beleidsvergadering thuis... eindeloos gezever over patiënt tevredenheids onderzoek, staat in schril contrast met jouw belevenissen en werk daar..)
De sneeuw en ijspret is hier voorlopig voorbij, de laatste dagen veel wind en regen, hollands weer zeg maar.
Gelukkig was 't een ochtendje droog met de verhuizing van m'n zusje, dat is ook weer achter de rug en goed gegaan. Van de hooigracht naar haar nieuwe stek reden we nog door jouw oude wijkje, daar bij de Bernardkade, moest aan je denken :)
Verder hier geen schokkende dingen te melden of anderszins.. Ik kom niet aan zo'n lange mail als van jou!
Fijn weer wat van je gehoord te hebben en interessante foto's! Die gezwellen zien er heftig uit zoals je al zei, zo zie je ze hier niet.
Succes weer met alles, liefs, Diana -
31 Januari 2013 - 23:08
Bas & Lyd:
Lieve Annemarie,
Wat een indrukwekkend verhaal weer. Wat mooi dat je zo tot zegen mag zijn voor onze naasten in Guinee.
Adios! -
02 Februari 2013 - 14:06
G V D Knijff:
ha Annamarie, wat heb je weer een lang en leuk verhaal geschreven.
erg leuk om de foto's te zien en zo\te kunnen meeleven.
je bent al op de helft,he. fijn dat het zo goed gaat allemaal.
heel veel zegen op je werk toegewenst van tante Hennie. -
02 Februari 2013 - 15:37
Hoi Annemarie :
Lieve Annemarie
Boeiend om je verhaal te lezen,gisteren heeft je vader ook het een en ander verteld
Geweldig het werk wat je doet
Sterkte met alles he
liefs vanuit de Kersengaarde -
03 Februari 2013 - 17:16
Marrie V D Linde:
Het is weer genieten van je verhaal
Het leeftijd schatten is dus best moeilijk
ik kan me het wel voorstellen
wordt wel idereen geholpen ongeacht de leeftijd?
prachtig om iemand gezond weer naar huis..... te laten gaan
het is hier erg koud .Afgelopen nacht waren hier Sophie en Bart aan het logeren
Dat was gezellig wakkerworden
sterkte bij je werk ,en we kijken uit naar je volgende verhaal
groet van Adriaan en Marrie -
03 Februari 2013 - 18:21
Sander Rijkaart:
Ha lieve zus,
Inderdaad weer fijn om je nieuwe blog te lezen! We zijn nog steeds erg benieuwd wat je allemaal beleefd en welke verhalen je weer hebt.
Tja het is zeker een schril contrast over waar jou patienten zich zorgen om maken, en waar wij als westerlingen om de kleinste dingetjes "miepen" incl mijzelf.... Weten de patienten dat ook van het westen?
Ik ben wel benieuwd hoe Mercyships het voor elkaar krijgt dat er altijd genoeg vrijwilligers zijn om alle functies op het schip te blijven vervullen! Ze kunnen toch niet zomaar heel veel mensen teleur stellen na een tijd??
Het is erg mooi dat Mercyships er is voor die mensen.
Nog een nieuwtje: ik heb weer een aanhnger vol oud ijzer ingewisseld.... jij weet wel wat jullie met dat geld kunnen doen.... Je zal straks wel zien hoeveel het opgebracht heeft.
Veel sterkte en Gods zegen toegewenst bij je werk
Doeg, groetjes van Sander en Christine -
03 Februari 2013 - 18:54
Jantine:
Hoi Annemarie,
Leuk verslag en leuk om ook beelden te zien. Heftig!
Ik leef en lees met je mee.
Groetjes! -
03 Februari 2013 - 19:34
Bas En Corry:
Beste Annemarie,
Boeiend om je verhaal te lezen.
Wat je doet ,wat je bezighoud,meest lees je het afstandelijk ,maar nu komt het heel dichtbij.
Beste Annemarie heel veel sterkte en gods nabijheid toegewenst in de tijd die nog volgd.
Nicht, het ga je goed.
liefs Corry en Bas. -
03 Februari 2013 - 22:01
T,Aris:
He lieve Annemarie,
het duurde even voor ik je bloc gevonden had. maar hier ben ik dan.
Zondagavond is het nu, eerst rustig aal bloc`s gelezen.
Wat een verhaal, wat een belevenis, letterlijk een andere wereld (deel).
Succes met het werk en hoop nog veel van je te lezen.
Liefs Aris -
03 Februari 2013 - 22:09
Marga:
Heerlijk, weer een blog! Wat een indrukken zeg! De tijd vliegt denk ik? Morgen hebben we weer kring en we zullen voor jou, je team en de mensen daar bidden. Shalom!
Marga -
03 Februari 2013 - 22:11
Marga:
Oh ja, nog een vraag. De titel deed me vermoeden dat we het vervolg op het verhaal van de kapper (haar verven) zouden lezen. Nu dat niet het geval blijkt te zijn, ben ik nog steeds erg benieuwd hoe het ervoor staat met vooral de kleur van je haar?
xx, M -
04 Februari 2013 - 11:12
Anja:
Wat een mooie blog weer, en wat een heftige foto;s, hoe moet je hier ooit weer wennen??!!
Succes met alles X Anja -
04 Februari 2013 - 18:59
Anke:
Ha Annemarie,
wat een schril contrast met hier. Apart om bij veel primitiefs, een auto op je foto te zien.
Mooi om "jouw wereld van dit moment" een stukje mee te maken. Tot je volgende bericht en lieve groet, Anke -
06 Februari 2013 - 20:02
Lenie R:
Hoi Annemarie,
Heb al een paar dagen geleden je verhaal gelezen. Nu nog even een reactie. boeiend verhaal en mooie, nou ja...., foto's. Zo kun je je een beeld vormen. Wat leuk dat er ook momenten zijn dat je er even op uit kunt.
En dan dat heerlijke weer! Wij krijgen weer sneeuw en kou.
Lieve An heel veel sterkte met je mooie werk. Ik bid voor je.
Lieve groet,
Lenie -
08 Februari 2013 - 05:11
Martine:
Hey die Annemarie!
leuk en indrukwekkend om te lezen allemaal!
echt goed dat je daar nu eindelijk echt zit na al die voorbereidingen...
en nog een maandje dan zit het er al weer op ook :-(
Nou, geniet er nog even van en tot snel maar weer....
Groetjes Martine B.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
