Donker Afrika
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
08 Februari 2013 | Guinea, Conakry
Beste lezers,
Vandaag ga ik er weer eens voor zitten; een nieuwe blog. Toen ik zojuist mijn foto’s van mijn camera op mijn laptop en usb stick overzette om in mijn blog te gebruiken en mijn verhaal een beetje aan op te hangen, kwam ik foto’s tegen van alweer bijna een week geleden. Hoog tijd dus.
Vandaag ben ik een dag vrij, na afgelopen weekend nachtdiensten te hebben gehad. Ik zag er een beetje tegenop, aangezien het mijn eerste nachten hier waren, en dan ook nog eens met iemand die hier net twee weken is en ook geen vloeiend Engels spreekt. Dat is overigens voor mij wel handig; het Engels van deze Duitse collega is veel beter te verstaan dan dat Amerikaanse gerebbel. Andersom vond zij dat ook, dus allebei blij. Maar als er echt nood aan de man is, is het wel handig als je de dokters een beetje verstaat en niet alles drie keer hoeft te laten herhalen. Gelukkig was er geen nood aan de man, dus no panic. Toch was het wel een beetje spannend, want ik kreeg bij aanvang van mijn eerste nacht gelijk de functie van nachthoofd erbij, omdat op de anders wards ook verpleegkundigen zaten die net nieuw zijn. Dus was ik, met mijn vier weekjes hier, ‘oudste’. Dat houdt hier in dat je behalve de sleutels van de apotheek ook de verantwoording over vier afdelingen krijgt. Daarnaast kan het zijn dat zieke bemanningsleden zich melden, die je vervolgens moet beoordelen en behandelen.Dat kan dan variëren van een pleister of een paracetamolletje tot iemand opnemen die uitgedroogd is of andere klachten heeft. Laatst was er bijvoorbeeld iemand met pijn op de borst..
Maar in alle opzichten is het gelukkig rustig gebleven. Ook letterlijk: in tegenstelling tot de luidruchtigheid en drukte overdag, is het ’s nachts stil en rustig. Zodra de lichten uit gaan en het op de afdeling donker wordt, trekken de patiënten de lakens tot over het hoofd, en verandert kleurrijk in zwart-wit. De meeste patiënten gaan in een kaarsrecht-op-de-rug houding als een soort mummie slapen. Tegen de ochtend tref je echter vaak de mensen in een rolmopshouding aan. Aangezien ze nog steeds helemaal ingepakt liggen te slapen, is het vaak gissen waar je ze het beste even zachtjes kunt aantikken om ze te wekken voor medicatie, een vroege douche voor de operatie of andere controles.
Een van onze patiënten is een jochie van zeven jaar. Hij lijkt met zijn lengte van slechts een meter en zijn zestien kilo een peuter, maar zijn leeftijd schijnt toch echt te kloppen als ik zijn voorgeschiedenis lees. Daarin staat onder andere zijn ziektegeschiedenis maar ook zijn sociale omstandigheden. Hij is helaas door zijn familie verlaten vanwege zijn aandoening NOMA (als je hierop googled, wees dan voorbereid op nare foto’s!).
Zijn gezichtje (mond, neus en oog) was aan een kant afschuwelijk verminkt, maar tijdens zijn ingrijpende operatie heeft men veel daarvan kunnen herstellen.
In mijn nachtdienst lag zijn oom die gelukkig liefdevol voor hem zorgt, in zijn bedje met hekjes opgevouwen en lag het ventje zelf eronder. Beetje lastig voor een stijve hark als ik om dan zijn natgeplaste matras te verschonen zonder mijn hoofd te stoten. Het zijn namelijk geen stapelbedden hier, maar gewone ijzeren bedden zonder wielen, meestal op klossen, waar een matras voor familie is onder geschoven. Maar het voldoet prima; zo passen er veel mensen in een ruimte en bovendien is men niet veel comfort gewend.
Toen ik hem met wat kunst- en vliegwerk al slapend onder het bed vandaan geplukt had om hem te verschonen, klemde hij zich als een aapje met armpjes en spillebeentjes aan me vast, en sliep lekker verder.
Echt een kereltje om zo in mijn koffer te stoppen om mee te nemen...
Mijn derde van de vier nachten had men mij vrij aangeboden, maar omdat mijn collega jarig was, had ik haar die vrije nacht gegeven zodat ze eventueel wat kon gaan vieren. Maar omdat het de vierde nacht nog rustig was op een van de andere afdeling omdat er patiënten niet waren komen opdagen voor hun opname, was ik die vierde nacht vrij. Alleen wist ik dat pas na een dag slapen..
Toen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om mee te gaan met een van onze teams dat buiten het schip werkt. Elke dinsdag gaat een team op pad om mensen (ook kinderen) met oogaandoeningen (meestal staar) te beoordelen of zij voor een operatie in aanmerking komen. In alle vroegte vertrokken we met onze MercyShips landrover naar een van de lokale ziekenhuizen, waar we een paar lokalen tot onze beschikking hadden. Ik vroeg me af waarom we al om vier uur in de ochtend moesten vertrekken, het was maar een half uur rijden. Maar bij het ziekenhuis aangekomen waren er al zo’n 300 tot 400 mensen op de been. Iedereen wilde vooraan in de rij staan, die plekken werden onderling zelfs voor geld verkocht. Links van de poort langs het hek stonden de vrouwen en kinderen (!), rechts een lange rij mannen. Tenminste, dat was de bedoeling. Als je zo graag zelf geholpen wilt worden, of je blinde familielid wilt laten beoordelen door de oogarts, dan is de verleiding tot voordringen groot. De vrouwen hadden hun plek de avond ervoor gemarkeerd met een steen waarop een briefje of een stukje stof ter herkenning en bewijs zat. Maar ook daarover werd die ochtend natuurlijk geruzied.Wij waren er vroeg bij om alles in goede banen te leiden en opstootjes te voorkomen of te sussen. Dat was ook wel nodig, vooral toen men besefte dat onze mensen die daadwerkelijk de eerste screening uitvoerden niet vooraan de rij begonnen, maar achteraan.. Zo probeerden we iedereen een eerlijke kans te geven en uiteindelijk werd nagenoeg iedereen beoordeeld. De echte laatkomers kregen een uitnodiging voor de volgende screening over twee weken.
Als men op grond van een eerste beoordeling verder mocht naar de daadwerkelijke oogtest, kreeg men een gele kaart om daarmee vervolgens binnen het hek opnieuw in de rij te gaan staan. Mijn taak was om die rij mensen in het gareel te houden en te controleren op het bezit van die kaart. Dat ging gelukkig goed; deze mensen waren blij dat ze ‘binnen’ waren en de hoop op een behandeling werd steeds reëler. Velen van hen zullen binnenkort in het donker, op de tast, de loopplank van het schip opkomen, om na hun operatie weer het zonlicht van Afrika te kunnen zien.
Guinee is een zonnig, warm en kleurrijk land met prachtige mensen. Toch is de persoonlijke situatie van veel mensen hier donker en verdrietig. Veel aandoeningen die we hier op het schip tegenkomen zijn zowel oorzaak als gevolg van magere levensomstandigheden. Een jochie van zeven met NOMA dat het lijfje van een peuter heeft, is daar een schrijnend voorbeeld van.
Ook in breder opzicht is het hier soms donker. Ik heb me hier echt nog geen moment onveilig gevoeld en er is veel goodwill ten opzichte van de MercyShips mensen, maar vandaag hebben we huisarrest. Uit veiligheidsoverwegingen mag, behalve mensen die in het Hope Center werken en de tandartsen, niemand het schip af vanwege aangekondigde politieke demonstraties. We hopen dat deze zich zullen beperken tot vandaag en dat de stad rustig blijft. De kapitein en het securityteam houden alles nauwlettend in de gaten en gaan op driedubbel safe, en dat voelt veilig.
We bidden ook hier om vrede voor de stad.
Annemarie
PS: Eind vorig jaar is er een documentaire op de Belgische TV
uitgezonden over het werk van Mercy Ships. Via onderstaande link is het
filmpje nog te bekijken. Beelden zeggen tenslotte meer dan woorden en
bewegende beelden meer dan foto's...
http://ymlp.com/zTmMcm
Vandaag ga ik er weer eens voor zitten; een nieuwe blog. Toen ik zojuist mijn foto’s van mijn camera op mijn laptop en usb stick overzette om in mijn blog te gebruiken en mijn verhaal een beetje aan op te hangen, kwam ik foto’s tegen van alweer bijna een week geleden. Hoog tijd dus.
Vandaag ben ik een dag vrij, na afgelopen weekend nachtdiensten te hebben gehad. Ik zag er een beetje tegenop, aangezien het mijn eerste nachten hier waren, en dan ook nog eens met iemand die hier net twee weken is en ook geen vloeiend Engels spreekt. Dat is overigens voor mij wel handig; het Engels van deze Duitse collega is veel beter te verstaan dan dat Amerikaanse gerebbel. Andersom vond zij dat ook, dus allebei blij. Maar als er echt nood aan de man is, is het wel handig als je de dokters een beetje verstaat en niet alles drie keer hoeft te laten herhalen. Gelukkig was er geen nood aan de man, dus no panic. Toch was het wel een beetje spannend, want ik kreeg bij aanvang van mijn eerste nacht gelijk de functie van nachthoofd erbij, omdat op de anders wards ook verpleegkundigen zaten die net nieuw zijn. Dus was ik, met mijn vier weekjes hier, ‘oudste’. Dat houdt hier in dat je behalve de sleutels van de apotheek ook de verantwoording over vier afdelingen krijgt. Daarnaast kan het zijn dat zieke bemanningsleden zich melden, die je vervolgens moet beoordelen en behandelen.Dat kan dan variëren van een pleister of een paracetamolletje tot iemand opnemen die uitgedroogd is of andere klachten heeft. Laatst was er bijvoorbeeld iemand met pijn op de borst..
Maar in alle opzichten is het gelukkig rustig gebleven. Ook letterlijk: in tegenstelling tot de luidruchtigheid en drukte overdag, is het ’s nachts stil en rustig. Zodra de lichten uit gaan en het op de afdeling donker wordt, trekken de patiënten de lakens tot over het hoofd, en verandert kleurrijk in zwart-wit. De meeste patiënten gaan in een kaarsrecht-op-de-rug houding als een soort mummie slapen. Tegen de ochtend tref je echter vaak de mensen in een rolmopshouding aan. Aangezien ze nog steeds helemaal ingepakt liggen te slapen, is het vaak gissen waar je ze het beste even zachtjes kunt aantikken om ze te wekken voor medicatie, een vroege douche voor de operatie of andere controles.
Een van onze patiënten is een jochie van zeven jaar. Hij lijkt met zijn lengte van slechts een meter en zijn zestien kilo een peuter, maar zijn leeftijd schijnt toch echt te kloppen als ik zijn voorgeschiedenis lees. Daarin staat onder andere zijn ziektegeschiedenis maar ook zijn sociale omstandigheden. Hij is helaas door zijn familie verlaten vanwege zijn aandoening NOMA (als je hierop googled, wees dan voorbereid op nare foto’s!).
Zijn gezichtje (mond, neus en oog) was aan een kant afschuwelijk verminkt, maar tijdens zijn ingrijpende operatie heeft men veel daarvan kunnen herstellen.
In mijn nachtdienst lag zijn oom die gelukkig liefdevol voor hem zorgt, in zijn bedje met hekjes opgevouwen en lag het ventje zelf eronder. Beetje lastig voor een stijve hark als ik om dan zijn natgeplaste matras te verschonen zonder mijn hoofd te stoten. Het zijn namelijk geen stapelbedden hier, maar gewone ijzeren bedden zonder wielen, meestal op klossen, waar een matras voor familie is onder geschoven. Maar het voldoet prima; zo passen er veel mensen in een ruimte en bovendien is men niet veel comfort gewend.
Toen ik hem met wat kunst- en vliegwerk al slapend onder het bed vandaan geplukt had om hem te verschonen, klemde hij zich als een aapje met armpjes en spillebeentjes aan me vast, en sliep lekker verder.
Echt een kereltje om zo in mijn koffer te stoppen om mee te nemen...
Mijn derde van de vier nachten had men mij vrij aangeboden, maar omdat mijn collega jarig was, had ik haar die vrije nacht gegeven zodat ze eventueel wat kon gaan vieren. Maar omdat het de vierde nacht nog rustig was op een van de andere afdeling omdat er patiënten niet waren komen opdagen voor hun opname, was ik die vierde nacht vrij. Alleen wist ik dat pas na een dag slapen..
Toen maar van de gelegenheid gebruik gemaakt om mee te gaan met een van onze teams dat buiten het schip werkt. Elke dinsdag gaat een team op pad om mensen (ook kinderen) met oogaandoeningen (meestal staar) te beoordelen of zij voor een operatie in aanmerking komen. In alle vroegte vertrokken we met onze MercyShips landrover naar een van de lokale ziekenhuizen, waar we een paar lokalen tot onze beschikking hadden. Ik vroeg me af waarom we al om vier uur in de ochtend moesten vertrekken, het was maar een half uur rijden. Maar bij het ziekenhuis aangekomen waren er al zo’n 300 tot 400 mensen op de been. Iedereen wilde vooraan in de rij staan, die plekken werden onderling zelfs voor geld verkocht. Links van de poort langs het hek stonden de vrouwen en kinderen (!), rechts een lange rij mannen. Tenminste, dat was de bedoeling. Als je zo graag zelf geholpen wilt worden, of je blinde familielid wilt laten beoordelen door de oogarts, dan is de verleiding tot voordringen groot. De vrouwen hadden hun plek de avond ervoor gemarkeerd met een steen waarop een briefje of een stukje stof ter herkenning en bewijs zat. Maar ook daarover werd die ochtend natuurlijk geruzied.Wij waren er vroeg bij om alles in goede banen te leiden en opstootjes te voorkomen of te sussen. Dat was ook wel nodig, vooral toen men besefte dat onze mensen die daadwerkelijk de eerste screening uitvoerden niet vooraan de rij begonnen, maar achteraan.. Zo probeerden we iedereen een eerlijke kans te geven en uiteindelijk werd nagenoeg iedereen beoordeeld. De echte laatkomers kregen een uitnodiging voor de volgende screening over twee weken.
Als men op grond van een eerste beoordeling verder mocht naar de daadwerkelijke oogtest, kreeg men een gele kaart om daarmee vervolgens binnen het hek opnieuw in de rij te gaan staan. Mijn taak was om die rij mensen in het gareel te houden en te controleren op het bezit van die kaart. Dat ging gelukkig goed; deze mensen waren blij dat ze ‘binnen’ waren en de hoop op een behandeling werd steeds reëler. Velen van hen zullen binnenkort in het donker, op de tast, de loopplank van het schip opkomen, om na hun operatie weer het zonlicht van Afrika te kunnen zien.
Guinee is een zonnig, warm en kleurrijk land met prachtige mensen. Toch is de persoonlijke situatie van veel mensen hier donker en verdrietig. Veel aandoeningen die we hier op het schip tegenkomen zijn zowel oorzaak als gevolg van magere levensomstandigheden. Een jochie van zeven met NOMA dat het lijfje van een peuter heeft, is daar een schrijnend voorbeeld van.
Ook in breder opzicht is het hier soms donker. Ik heb me hier echt nog geen moment onveilig gevoeld en er is veel goodwill ten opzichte van de MercyShips mensen, maar vandaag hebben we huisarrest. Uit veiligheidsoverwegingen mag, behalve mensen die in het Hope Center werken en de tandartsen, niemand het schip af vanwege aangekondigde politieke demonstraties. We hopen dat deze zich zullen beperken tot vandaag en dat de stad rustig blijft. De kapitein en het securityteam houden alles nauwlettend in de gaten en gaan op driedubbel safe, en dat voelt veilig.
We bidden ook hier om vrede voor de stad.
Annemarie
PS: Eind vorig jaar is er een documentaire op de Belgische TV
uitgezonden over het werk van Mercy Ships. Via onderstaande link is het
filmpje nog te bekijken. Beelden zeggen tenslotte meer dan woorden en
bewegende beelden meer dan foto's...
http://ymlp.com/zTmMcm
-
08 Februari 2013 - 23:04
Elise:
Ha Annemarie,
Leuk om weer je verslag te lezen! En wat een ervaringen. Je zal er nog genoeg over kunnen vertellen. Moet je ook zeker komen doen als je terug bent.
Nog maar een paar weekjes. De tijd vliegt. Geniet ervan en blijf gezellig je ervaringen met ons delen.
Groeten ,ook van Bas en J&J,
Elise -
09 Februari 2013 - 04:07
Simone:
Ha Annemarie,
Wat een mooie verhalen weer. Echt indrukwekkend wat je allemaal meemaakt!
Fijn dat je het goed hebt aldaar. Hier stond een mooie kaart van je op het werk....
Je zit alweer over de helft, wat gaat de tijd toch snel meid.
Ik denk aan je en wens je nog veel mooie ervaringen toe!!
Gods zegen en liefs van mij,
Simone -
09 Februari 2013 - 04:18
Simone:
Nog even, ik kwam vorige week Mieke tegen zij is een oud collega van Erwin en ze vertelde uit haar autoraampje dat ze een maand mercy ging doen, zij zit er dus nu als operatiepersoneel. Wie weet kom je haar tegen. Mieke is denk eind 50 en komt uit Oegstgeest, wie weet kom je haar tegen. Ze reedt al weg voor ik kon zeggen dat jij er zat..... Ze ging naar jouw schip.
xx Simone -
09 Februari 2013 - 16:27
Janny:
Leuke stukjes schrijf je! Ik geniet ervan. Wat een indrukken allemaal.Je zult hier straks weer moeten wennen. Geniet er nog maar even van: van het mooie weer, de omgeving en al die fijne mensen om je heen. En vooral van het mooie werk!
Groetjes, Janny (en Bert) -
09 Februari 2013 - 17:12
Corine:
Hoi Annemarie, het is weer een mooi verhaal wat je hebt geschreven!
En wat gaat de tijd hard!
Nog veel plezier daar!
groetjes Corine -
09 Februari 2013 - 17:21
Janneke:
Hey Annemarie,
wat een mooie verhalen zeg! je beschrijft het heel mooi, maar in werkelijkheid moet het wel heel indrukwekkend zijn!? Wat zal het raar zijn om straks weer 'gewoon' in Nederland aan het werk te zijn!
Maarre...je schrijft niets meer over de djembe-sessies...is dat bewust? haha.
Annemarie, heel veel succes daar en tot je volgende blog!
groetjes janneke
ps. ik heb avonddienst en geen patienten...kon ik jou maar een avondje komen helpen.. -
09 Februari 2013 - 18:52
Jos En Suzanne:
Ha Annemarie,
wat een verhalen beleef je, en je weet het ook nog eens vermakelijk en indringend door te vertellen. Leuk om te lezen. Veel succes en plezier en sterkte nog de komende tijd!
groetjes uit L'dorp,
Jos, Suus en Levi -
10 Februari 2013 - 15:19
Patricia Keekstra:
Hallo Annemarie,
Wat leuk om te lezen dat je je nog steeds goed vermaakt aan boord!
Mooi verhaal weer van dat kleine ventje!
Ik wens je nog een goede tijd en geniet nog maar lekker van de zonnige temperaturen.
Ik zit weer in de sneeuw en kou, maar geniet er ook weer van hoor!
Groetjes daar!
Liefs van Patricia. -
10 Februari 2013 - 15:24
Cobie De Vreugd:
Wat een mooie blog weer. Je maakt zo heel wat mee. Erg leuk om met je mee te lezen en een beetje het gevoel te krijgen hoe jij het ervaart. Erg mooi. Toch wel een hele verantwoording wat je zo krijgt, maar ze zien echt wel dat jij dat aankan. Niet zo fijn dat je ook met politiek omstandigheden in aanraking komt. Doe je wel voorzichtig. Succes verder en tot je volgende blog. Liefs Cobie
-
10 Februari 2013 - 20:27
Anja:
Wat een mooie maar schrijnende verhalen weer
Goed dat je daar zoveel mooi werk kunt doen,hopelijk dat het politiek daar ook een beetje rustig blijft....
De tijd gaat snel om , kom je nog wel terug? lijkt me ook moeilijk hoor om weg te gaan , als je tijd daar op zit...
Zoveel mee gemaakt
Succes verder en ik bid voor jullie
Liefs Anja -
10 Februari 2013 - 23:00
Diana:
Haaa Marie!
Meid meid, wat spannend zo als "oudste" de nachtdienst in... is toch al zo'n hobby van je ;)
Maar fijn dat je geen calamiteiten aan de hand hebt gehad!
Dat ben je ook weer doorgekomen.
Heb wat filmpjes met je link bekeken, blijft toch een onwerkelijk idee dat jij daar nu ook als hulpverlener rondloopt in diezelfde omgeving.
Ongelofelijk dat dit er nu toch van gekomen is, na jaren vrije dagen sparen, en geld, loop jij daar nu toch maar, dat doet niet iedereen je na!
Moet je jezelf nog wel eens in je arm knijpen om te geloven dat je dit ècht doet, of ben je daar te druk voor?
Het lijkt mij ook zó moeilijk om met situaties om te gaan waar je hart van gaat bloeden, mensen die niet geholpen kunnen worden terwijl je het leven zo graag dragelijker voor ze wilt maken..
Zo'n ventje wat al zoveel heeft meegemaakt..
Maar hij krijgt 't vast wat benauwd in je koffer, dus hopelijk blijft zijn oom zich over hem ontfermen.
Nou meis, een hele goede week weer toegewenst, sterkte met al je werk!
Liefs, Diana -
11 Februari 2013 - 20:04
Ton & Elizabeth Van Der Knijff:
Hallo Annemarie,
Indrukwekkend! Dat zijn je verhalen, foto's. Onvoorstelbaar wat er gebeurd in een land waarin medische zorg niet vanzelf sprekend is. We hebben ook de 'belgische documentaire' even bekeken. Zo krijgen we steeds meer een beeld van het werk wat je op het schip doet. Wat zal je hoofd soms overlopen van alle indrukken die je op doet. Medische problemen die je voor je krijgt, maar ook mensen die zo'n te kort hebben aan naastenliefde. Een arm om hen heen of alleen maar een stukje aandacht voor hen zelf als geaccepteerde persoonlijkheid. Wat hebben wj het hier dan toch enorm goed! Iets wat dus echt niet vanzelfsprekend is, zoals wij vaak wel denken.
We wensen je alle goeds, maar bovenal Gods zegen toe in de nog komende weken op het hospitaalschip.
Hartelijke groet,
Ton & Elizabeth
-
11 Februari 2013 - 20:14
Lenie:
Beste Annemarie,
Wat fijn om weer wat van je te horen! je maakt wat mee! Het lijkt me zo moeilijk om te zien, dat je keuzes moet maken. Wie wordt wel en wie niet geholpen. En wat een blijdschap als de operatie gelukt is. Gaaf dat je mee mocht het binnenland in.
Denk aan je en geniet van de verhalen!
Knuffel en omhelzing vanuit een wit Nederland, brrrrrrrr! Heb toch met de kou 7 km. gehandbiked. O, An......zie je veel gehandicapten en hoe is daar de levensverwachting voor????
Liefs,
Lenie -
11 Februari 2013 - 20:55
Tante Hennie:
Ha Annemarie
fijn, weer een nieuwe blog, ik kijk er naar uit. wat indrukwekkend allemaal.
zo,n lange rij van mensen die op hulp wachten, en wij mopperen al als het bij de dokter
druk is in de wachtkamer. en al die mensen moeten nog geholpen worden.
wat fijn dat je het zo goed naar je zin heb, wil je nog wel terug of blijf je nog een poosje???
heb je van je vrije dagen genoten en wat van het land gezien?
wij wensen je heel veel sterkte en Gods onmisbare zegen toe.
hartelijke groeten van tante Hennie en oom Gerrit. -
12 Februari 2013 - 16:43
Hester:
Hoi Annemarie,
Terwijl koning winter hier nog aan de macht is, vind ik het hartverwarmend je blog te lezen.
Het is bijna niet voor te stellen wat jij daar allemaal ziet en wij gewoon doorgaan met ons leventje hier. Mijn kinderen maken zich druk om welk ' keukenspeeltje' ze nog niet hebben van Albert Heyn terwijl kinderen bij jou proberen te overleven. Het zet je wel weer met je beide voeten op de grond, en laat me weer inzien hoe goed we het hier hebben.
Tijd vliegt wel om, misschien voor jou niet!
Liefs Hester -
13 Februari 2013 - 17:37
Agnes De Koning:
ha Annemarie,
Fijn om al je stukjes te lezen!
Wat een mooi werk om te doen!
Hartelijke groet van ons uit Leiden. -
14 Februari 2013 - 09:58
Marielle:
Als ik alles zo lees en zie, de film over mercyships, kan je daar zo met elkaar voor veel
mensen verschil maken. Top dat je daar bent.
Groet,
Marielle -
05 Maart 2013 - 15:37
Christy:
Hoi Annemarie
wat gaat de tijd toch snel
Ik heb je blog met heel veel bewondering zitten lezen. Hartverwarrend en ook intens verdrietig wat je beschrijft.
Wat een mooi werk heb je verricht, respect voor je.
Succes de laatste dagen en goede terug reis
gr Christy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
