Intens
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
01 Maart 2013 | Guinea, Conakry
Deze laatste weken zijn echt omgevlogen. Maar ondanks dat de tijd snel voorbij ging, leek het of alles wat ik meemaakte nog intensiever aanvoelde of binnenkwam. Het contact met de dayworkers bijvoorbeeld en met de andere Nederlanders.. Maar ook met de patienten en hun caregivers. Dat maakte deze laatste tijd hier extra mooi maar ook wel moeilijk. Doordat het contact hechter werd, kwam er ook steeds meer op me af wat ergens van binnen zal blijven haken. De nood van mensen is hier dagelijks voelbaar; dayworkers die thuis geen of nauwelijks eten hebben en hier op het schip hun enige maaltijd van de dag krijgen.. Een moeder die thuis nog drie andere dochtertjes heeft en mij welgemeend tot twee keer toe het meisje waar ik voor zorgde aanbood. Om mee naar Nederland te nemen omdat er hier geen geld en toekomst is voor haar vier kinderen.. Of Jonathan, een dayworker die al twee keer gevlucht is vanwege burgeroorlogen in omringende landen hier. Zijn familie is vermoord, hij zit zelf onder de littekens en hij kan nu niet bij zijn gezin wonen. Hij werkt hard op het schip en is een erg mooi persoon, maar met een afschuwelijk recent verleden.. Hij is bang op straat, zeker nu er weer demonstraties gaande zijn; het is deze dagen onrustig in de stad en we hebben weer huisarrest. Wat lief van hem is, is dat hij behalve over zichzelf ook bijzonder bezorgd is om onze veiligheid. Gelukkig is de kapitein een doortastend man. Hij geeft duidelijke orders over of we wel of niet het schip af mogen, en waar we wel of niet mogen komen. En daar houden we ons maar aan.
Het feit dat er hier zo vaak nood te zien en te voelen is waar ik geen antwoord op heb, maakt deze tijd hier bijzonder en intens maar ook heftig. Ik vraag me vaak af of ik me minder had moeten hechten aan de mensen hier. Heb ik hen behalve mijn verpleegkundige zorg misschien ook teveel hoop gegeven? Maar ik kon niet anders dan mijn werk hier met liefde doen. Ik kon hier veel liefde kwijt en heb ook heel veel van de mensen ontvangen. En dat maakt het een waardevolle en gezegende tijd om met een blij en dankbaar gevoel op terug te kijken.
Ik zie er naar uit om jullie allemaal weer te zien. Nog slechts een paar drukke dagen hier. Mijn werk op de ward is weliswaar afgerond vandaag, maar ik heb nog lang niet iedereen gedag gezegd. Morgen hoop ik nog naar het weeshuis te gaan als we tenminste het schip af kunnen, en morgenavond een afscheid met alle Nederlanders hier.
Ik ben nog lang niet uitverteld, maar moet het nu kort houden. Ik hoop volgende week een laatste blog vanaf thuis te schrijven met alles wat ik nog niet verteld heb maar wat ik jullie toch niet wil onthouden. Geen big suprises hoor ;-), maar gewoon wat wetenswaardigheden die onderbelicht zijn gebleven maar die het leven hier en mijn verblijf wel gekleurd hebben.
Annemarie
Op de foto’s wat plaatjes van mij in uniform, van een aantal dayworkers, collega’s en nog wat patienten..
Het feit dat er hier zo vaak nood te zien en te voelen is waar ik geen antwoord op heb, maakt deze tijd hier bijzonder en intens maar ook heftig. Ik vraag me vaak af of ik me minder had moeten hechten aan de mensen hier. Heb ik hen behalve mijn verpleegkundige zorg misschien ook teveel hoop gegeven? Maar ik kon niet anders dan mijn werk hier met liefde doen. Ik kon hier veel liefde kwijt en heb ook heel veel van de mensen ontvangen. En dat maakt het een waardevolle en gezegende tijd om met een blij en dankbaar gevoel op terug te kijken.
Ik zie er naar uit om jullie allemaal weer te zien. Nog slechts een paar drukke dagen hier. Mijn werk op de ward is weliswaar afgerond vandaag, maar ik heb nog lang niet iedereen gedag gezegd. Morgen hoop ik nog naar het weeshuis te gaan als we tenminste het schip af kunnen, en morgenavond een afscheid met alle Nederlanders hier.
Ik ben nog lang niet uitverteld, maar moet het nu kort houden. Ik hoop volgende week een laatste blog vanaf thuis te schrijven met alles wat ik nog niet verteld heb maar wat ik jullie toch niet wil onthouden. Geen big suprises hoor ;-), maar gewoon wat wetenswaardigheden die onderbelicht zijn gebleven maar die het leven hier en mijn verblijf wel gekleurd hebben.
Annemarie
Op de foto’s wat plaatjes van mij in uniform, van een aantal dayworkers, collega’s en nog wat patienten..
-
01 Maart 2013 - 20:02
Martine:
Beste Annemarie,
Geniet nog even intens van je tijd op het schip! Je hebt dankbaar werk gedaan en ik heb genoten van je blog.
Een hele goede terugreis gewenst!
Groeten Martine -
01 Maart 2013 - 21:32
Diana:
Lieve Marie,
Wat een oprechte, recht-uit-het-hart mail.
Ik zit je verhaal met tranen in m'n ogen te lezen.
Het moeilijke van niet alle problemen kunnen oplossen... hartverscheurend.
Maar ik weet zeker dat, ondanks het gevoel te kort te schieten, je heel veel goeds hebt gedaan!
Je hechten aan mensen is menselijk, je bent geen machine die daar even z'n kunstje komt doen.
Hoe kan oprechte belangstelling voor mensen niet goed zijn?
Maar wat een dilemma als mensen daar hoop uit putten dat je nog méér voor ze kunt doen..
Meissie, wens je sterkte met het afscheid nemen van de mensen die je dierbaar zijn geworden en waar je zoveel mee beleefd hebt!
Liefs, Diana -
02 Maart 2013 - 22:09
Marrie V D Linde:
Lieve Annemarie
We hebben met je verhalen mee kunnen leven ,alsof we er een beetje bij waren,
wat moet het voor jou dan wel een belevenis geweest zijn.
prachtig om zoveel te kunnen betekenen,wat zal het een lastig afscheid worden voor je.
We mogen jou en de mensen daar aan de Here God opdragen .
Tot ziens groet van Oom Adriaan en Tante Marrie -
05 Maart 2013 - 21:17
Anke:
Zoveel sterkte gewenst met achter en los laten. Ik blijf het bewonderenswaardig vinden dat je dit moeilijke en mooie werk hebt kunnen en mogen doen. Geweldig.
Lieve groet van Anke -
08 Maart 2013 - 13:41
Marielle:
Hoi Anne,
Ik weet niet meer de precieze datum wanneer je huiswaarts zou komen, maar ik denk dat je
weer (ik hoop gezond en wel) in Holland bent.
Ik wil de rest van de verhalen ook nog horen, en er moeten nog bergen foto's zijn.
Gewoon, als je je ritme weer te pakken hebt, een keer afspreken.
Als ik je verhalen lees, wil je volgens mij zo nog een keer..............
Het is een goed teken hoor als je moeite hebt om alles achter te laten daar, dan heb
je met je gevoel gewerkt en dat is het beste wat je die mensen kan geven.
Groet,
Marielle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
