Open armen
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
08 Maart 2013 | Nederland, Leiderdorp
Gisteren was opnieuw een grote dag voor Fodi. Donderdag 7 maart stond de operatie gepland waarbij de huidflap die van zijn borst omhoog gebracht was en een nieuwe mond vormde, losgemaakt zou worden. Tot gisteren heeft hij dus met zijn kin op de borst gelopen, maar als het goed is kan hij nu weer zijn hoofd opheffen.
Ik moest er gisteren steeds aan denken, en het voelt zo vreemd dat daar alles door gaat terwijl ik hier ben..
Zondagmiddag zijn we met een groepje vertrekkende mensen per Jeep naar de luchthaven van Conakry gebracht. Gelukkig mochten we op dat moment voorzichtig maar veilig reizen. Natuurlijk is het moeten halen van een vlucht toch even anders dan een 'gewoon uitje', maar mijn plan om de dag tevoren het weeshuis te bezoeken kon bijvoorbeeld echt niet doorgaan..
Na een voorspoedige vlucht via Dakar (Senegal) kwam ik om half zes maandagochtend op Brussel aan. Daar werd ik door de vroege vogels uit ons gezin opgehaald. Heel fijn om hen weer te zien en te merken dat je gemist bent, ook al was er regelmatig email- of telefonisch contact mogelijk.
Ik vraag me af of Fodi ook gemist wordt.. Of Omar, of Mariame. Alledrie mensen die lang bij ons lagen vanwege meerdere ingrijpende operaties. Geen van hen heeft in die tijd dat ze bij ons in het ziekenhuis waren bezoek gehad. Mariame had gelukkig wel haar nicht als caregiver; een opgewekte en hartelijke vrouw die haar tot grote steun was. Letterlijk, als ze stond te wankelen op de benen na haar langdurige operatie aan het hoofd en gelaat, en tijdens het moeizame herstel. Bovendien was haar nicht ook haar tolk en ambassadeur. Ontzettend belangrijk en onmisbaar voor Mariame, die zelf tot aan een volgende operatie niet zal kunnen spreken.
Van Fodi weet ik dat hij samen met zijn zus, onder eenvoudige omstandigheden, ergens in het binnenland van Guinee woont. Een reis naar Conakry om Fodi te bezoeken zou voor zijn zus ondenkbaar zijn; iemand moet op het vee passen en bovendien zou de reis per bus of taxi onbetaalbaar zijn.
Bezoekers uit andere culturen gedragen zich in Nederlandse ziekenhuizen in onze ogen soms wat onaangepast. Maar hier had ik graag een oogje dichtgeknepen als er zich een hele familie inclusief ooms, tantes, neven en nichten had aangediend.
De VVF ladies (de vaak nog jonge vrouwen met incontinentieproblemen door fistels na dramatische bevallingen), kregen uberhaupt nooit bezoek. Ik hoop dat ze als ze na genezing weer thuis komen, met open armen worden ontvangen. Of dat ook gebeurt als ze niet succesvol geopereerd konden worden is maar zeer de vraag. Hopelijk herinneren ze zich hun leven lang de open armen die zo kenmerkend zijn voor de zorg die er op het schip geboden wordt.
Zelf kreeg ik deze week, naast open armen en big hugs, een warm welkom in de vorm van berichtjes, kaartjes, kadootjes en bloemen. Een extra verrassing waren de eerste mooie voorjaarsdagen die Nederland na een lange saaie winter meemaakt.
Dit alles helpt om mijn draai hier weer een beetje te vinden. Maar het voelt nog alsof er iets van mijzelf in Afrika is achtergebleven. Terwijl ik anderzijds ook een stukje Afrika mee naar huis heb genomen; herinneringen, foto's, brieven die ik van een patient kreeg..
Een speciaal plekje krijgt het gehaakte mutsje dat mijn oogappeltje, het meisje dat mij werd aangeboden door de mama, mij kwam brengen. Dit tienjarige, veel te magere meisje was voor de laatste dagen van haar herstel overgeplaatst naar A-ward, omdat wij plek moesten maken voor nieuwe operatiepatienten. Maar elke morgen zat ze al om acht uur bij ons op D-ward te spelen, telkens even opkijkend om mijn blik te vangen. Haar dag was goed als ze een stickertje kreeg, een dikke knuffel of als ze even weg kon kruipen in mijn armen.
Op de ochtend van haar ontslag kwam ze mij een blauw gehaakt mutsje brengen. Ze had het waarschijnlijk zelf gekregen van een van de andere patienten, maar wilde perse dat ik het van haar aannam. Dit gekregen mutsje staat voor mij symbool voor alles wat ik deze afgelopen twee maanden ontvangen heb: overweldigend veel reacties op mijn blogs en mailtjes in mijn inbox, bijdragen in mijn financiën, en van de bidders onder jullie de gebeden; veel dank! Daarnaast was er veel hartelijkheid, geduld en gezelligheid van collega's met wie ik samenwerkte, samenleefde en samen optrok. Maar vooral ontving ik heel veel vrolijkheid, liefde en vertrouwen van 'mijn' patienten.
Mijn tijd zit erop, dit is mijn laatste blog. Maar het werk op de Africa Mercy gaat door. In mijn vorige blog schreef ik over de moeilijke kanten van datgene wat we doen. Soms zijn de mogelijkheden beperkt en vaak moeten we mensen teleurstellen. Het verhaal van de starfish (zeester) waarover ik eerder schreef, maakt dat we de moed erin houden. Alle individuele patienten die ik heb mogen verplegen maken die 'geljikenis' ook nog eens heel concreet.
Ik bid om vrede voor de stad, en om 'Hope and Healing' voor iedereen voor wie ik mocht zorgen.
Ik moest er gisteren steeds aan denken, en het voelt zo vreemd dat daar alles door gaat terwijl ik hier ben..
Zondagmiddag zijn we met een groepje vertrekkende mensen per Jeep naar de luchthaven van Conakry gebracht. Gelukkig mochten we op dat moment voorzichtig maar veilig reizen. Natuurlijk is het moeten halen van een vlucht toch even anders dan een 'gewoon uitje', maar mijn plan om de dag tevoren het weeshuis te bezoeken kon bijvoorbeeld echt niet doorgaan..
Na een voorspoedige vlucht via Dakar (Senegal) kwam ik om half zes maandagochtend op Brussel aan. Daar werd ik door de vroege vogels uit ons gezin opgehaald. Heel fijn om hen weer te zien en te merken dat je gemist bent, ook al was er regelmatig email- of telefonisch contact mogelijk.
Ik vraag me af of Fodi ook gemist wordt.. Of Omar, of Mariame. Alledrie mensen die lang bij ons lagen vanwege meerdere ingrijpende operaties. Geen van hen heeft in die tijd dat ze bij ons in het ziekenhuis waren bezoek gehad. Mariame had gelukkig wel haar nicht als caregiver; een opgewekte en hartelijke vrouw die haar tot grote steun was. Letterlijk, als ze stond te wankelen op de benen na haar langdurige operatie aan het hoofd en gelaat, en tijdens het moeizame herstel. Bovendien was haar nicht ook haar tolk en ambassadeur. Ontzettend belangrijk en onmisbaar voor Mariame, die zelf tot aan een volgende operatie niet zal kunnen spreken.
Van Fodi weet ik dat hij samen met zijn zus, onder eenvoudige omstandigheden, ergens in het binnenland van Guinee woont. Een reis naar Conakry om Fodi te bezoeken zou voor zijn zus ondenkbaar zijn; iemand moet op het vee passen en bovendien zou de reis per bus of taxi onbetaalbaar zijn.
Bezoekers uit andere culturen gedragen zich in Nederlandse ziekenhuizen in onze ogen soms wat onaangepast. Maar hier had ik graag een oogje dichtgeknepen als er zich een hele familie inclusief ooms, tantes, neven en nichten had aangediend.
De VVF ladies (de vaak nog jonge vrouwen met incontinentieproblemen door fistels na dramatische bevallingen), kregen uberhaupt nooit bezoek. Ik hoop dat ze als ze na genezing weer thuis komen, met open armen worden ontvangen. Of dat ook gebeurt als ze niet succesvol geopereerd konden worden is maar zeer de vraag. Hopelijk herinneren ze zich hun leven lang de open armen die zo kenmerkend zijn voor de zorg die er op het schip geboden wordt.
Zelf kreeg ik deze week, naast open armen en big hugs, een warm welkom in de vorm van berichtjes, kaartjes, kadootjes en bloemen. Een extra verrassing waren de eerste mooie voorjaarsdagen die Nederland na een lange saaie winter meemaakt.
Dit alles helpt om mijn draai hier weer een beetje te vinden. Maar het voelt nog alsof er iets van mijzelf in Afrika is achtergebleven. Terwijl ik anderzijds ook een stukje Afrika mee naar huis heb genomen; herinneringen, foto's, brieven die ik van een patient kreeg..
Een speciaal plekje krijgt het gehaakte mutsje dat mijn oogappeltje, het meisje dat mij werd aangeboden door de mama, mij kwam brengen. Dit tienjarige, veel te magere meisje was voor de laatste dagen van haar herstel overgeplaatst naar A-ward, omdat wij plek moesten maken voor nieuwe operatiepatienten. Maar elke morgen zat ze al om acht uur bij ons op D-ward te spelen, telkens even opkijkend om mijn blik te vangen. Haar dag was goed als ze een stickertje kreeg, een dikke knuffel of als ze even weg kon kruipen in mijn armen.
Op de ochtend van haar ontslag kwam ze mij een blauw gehaakt mutsje brengen. Ze had het waarschijnlijk zelf gekregen van een van de andere patienten, maar wilde perse dat ik het van haar aannam. Dit gekregen mutsje staat voor mij symbool voor alles wat ik deze afgelopen twee maanden ontvangen heb: overweldigend veel reacties op mijn blogs en mailtjes in mijn inbox, bijdragen in mijn financiën, en van de bidders onder jullie de gebeden; veel dank! Daarnaast was er veel hartelijkheid, geduld en gezelligheid van collega's met wie ik samenwerkte, samenleefde en samen optrok. Maar vooral ontving ik heel veel vrolijkheid, liefde en vertrouwen van 'mijn' patienten.
Mijn tijd zit erop, dit is mijn laatste blog. Maar het werk op de Africa Mercy gaat door. In mijn vorige blog schreef ik over de moeilijke kanten van datgene wat we doen. Soms zijn de mogelijkheden beperkt en vaak moeten we mensen teleurstellen. Het verhaal van de starfish (zeester) waarover ik eerder schreef, maakt dat we de moed erin houden. Alle individuele patienten die ik heb mogen verplegen maken die 'geljikenis' ook nog eens heel concreet.
Ik bid om vrede voor de stad, en om 'Hope and Healing' voor iedereen voor wie ik mocht zorgen.
-
08 Maart 2013 - 19:29
Miriam:
Lieve Marie
Wat een mooi blog als afsluiting!
Meteen zo'n "schrikkriebeltje"door mijn lijf; "ik heb geen kaart gestuurd als welkom"
Verdorie, ben ik altijd zo prat op om mensen een verjaardags -of sterktekaart te sturen!
Maar niemand is ooit thuis gekomen na zo'n bijzondere missie in onze familie/vrienden-of kennissenkring.
Gelukkig zien we je snel!
Supertrots vriendinnetje!
Hou dat stukje Afrika voor altijd bij je...Afrika heeft immers dat stukje van jou daar nog..Patiënten die je nooit zullen vergeten en voor wie je zoveel hebt betekend.
René&Miriam -
10 Maart 2013 - 20:42
Jos En Suzanne:
Welkom thuis weer Annemarie.
Time flies!!
We spreken je vast snel een keer in de M-church.
groetjes van ons -
11 Maart 2013 - 14:07
Anja:
Wat een mooie afsluiting, kippevel.... lijkt me inderdaad moeilijk om hier weer te wennen voor je
Je hebt alles daar alles zo intens mee gemaakt...
Maar wat een bijzondere ervaring , die neemt niemand je meer af
Bedankt voor al je mooie verhalen, ik zal het missen
Zie je binnenkort bij Corine, gezellig
Xx Anja -
11 Maart 2013 - 21:32
Rachel:
Ha Anne,
Je bent weer thuis, WELKOM!!!!!
Tot snel, en neem nog meer verhalen en foto's mee want volgens mij heb je de helft nog niet verteld;-)
Rachel -
11 Maart 2013 - 23:09
Koos En Tiny:
Dag Annemarie.
Welkom Thuis!!
Met ontroering je laatste blog gelezen. Deze weken zul je nooit vergeten!
Sterkte om de draad weer op te pakken!
liefs
Koos en Tiny -
16 Maart 2013 - 22:40
Anke:
emotioneel geworden bij het lezen van je laatste blog reageer ik toch nog.( Wat verlaat doordat we een 2e kleindochter hebben gekregen op 9 maart. Ze kreeg de namen: Bregje Febe.)
Ik heb al eerder gemeld dat ik veel bewondering voor je heb, Annemarie want wat heb je geweldig werk gedaan in Afrika. Ik hoop dat je inmiddels je draai hier weer hebt kunnen vinden.
Ik zal je blogs missen.
Lieve groet,
Anke -
19 Maart 2013 - 14:51
Dirk En Marian Bol:
Annemarie,
bedankt dat we mee mochten lezen met wat je allemaal hebt meegemaakt. Wat mooi dat je dit belangrijke werk hebt kunnen doen. Geweldig! Het was soms ontroerend om al je belevenissen te lezen.
Fijn dat je weer veilig bent thuisgekomen. We hopen dat je al weer een beetje gewend bent in je eigen nu toch weer winterse landje.
Hartelijke groeten van Dirk en Marian Bol.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
