Indrukwekkend en inspirerend
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
14 Februari 2013 | Guinea, Conakry
Vandaag is de grote dag voor Fodi. Hij is een van onze patiënten op D-ward met NOMA. Een groot gedeelte van mond en tong zijn aangetast door deze verminkende aandoening. Eten en spreken is daardoor moeilijk en bovendien gaat dit proces alleen maar verder als daar niet iets aan wordt gedaan.
Fodi is een man van rond de vijftig en gewend om hard te werken. Hij woont ergens in het binnenland en heeft daar wat land en vee samen met zijn zus. Hij is bijna zwart van huidskleur, gespierd, heeft handen als kolenschoppen en vooral is hij een enorme doorzetter. Hij heeft al twee voorbereidende operaties ondergaan om huid vrij te maken om straks een nieuwe mond van te maken. Hij is dus al een aantal weken bij ons en dat is geweldig. Het is bijzonder om te zien hoe opgewekt hij blijft, hoe sociaal hij is voor medepatiënten, hoe hij zich over huilende baby’s ontfermt en hoe leergierig hij is.
Fodi is analfabeet maar enorm gemotiveerd om het alfabet te leren. Met eindeloos geduld oefent hij de letters, en wij helpen hem daar graag bij. Het kereltje waar ik in mijn vorige blog over schreef, doet ook vaak mee, en zo zingen, lezen en schrijven we het ABC.
Maar nu voorlopig geen alfabet voor Fodi, daar zal hij even niet toe in staat zijn. Maar zodra het kan pakken we dat weer op.
Met het jochie gaat het overigens goed. Hij wordt steeds ondeugender en vrijer, en hij geniet van onze aandacht. Maar hij is ontroostbaar als zijn oom even de afdeling afgaat om een frisse neus te halen of even te bellen, bang als hij is om weer in de steek gelaten te worden.
Ik noem hem vaak krullenbol, wat hij met zijn mondje vol hechtingen herhaalt als kwulledol, waar hij vervolgens zelf hard om moet lachen.
Zo is er behalve veel narigheid hier ook genoeg klein plezier.
Gisteren was de grote dag voor iemand anders van onze afdeling, eveneens met NOMA. Zij miste door deze ziekte haar neus en bovenkaak en maakte daardoor een indrukwekkende aanblik. Deze vrouw van dertig heeft gisteren de hele dag en een deel van de avond op de operatiekamer doorgebracht, om de eerste van een serie reconstruerende operaties te ondergaan. Ik heb straks avonddienst en ben benieuwd hoe ik haar op de IC aantref.
Terwijl deze operatie in volle gang was werd er aan de andere kant van de gang feest gevierd. Zes VVF vrouwen hebben een succesvolle operatie ondergaan en zijn niet meer incontinent! Dat werd gevierd met een dress-ceremonie, waarbij de dames feestelijk aangekleed en met veel muziek, dans en tranen in het zonnetje werden gezet.
Helaas is het ‘succespercentage’ van deze operaties niet groot. Veel vrouwen lopen al (tientallen) jaren met deze fistels en hebben een totaal verschrompelde blaas. Andere vrouwen zijn al vaker door lokale artsen met vaak minder ervaring of mogelijkheden geopereerd, en daardoor is het weefsel beschadigd of verlittekend en nauwelijks meer goed te herstellen.
Maar gelukkig hebben we elke paar weken wel zo’n dress-ceremonie, wat een feest is voor de vrouwen maar ook een enorme inspiratie voor ons als gehele bemanning.
Zo wisselen drama en plezier, hoop en geluk elkaar hier steeds af.
Om van al deze indrukken en emoties wat bij te komen, gaan we er af en toe ook even op uit om nieuwe energie op te doen buiten het schip. Zaterdag zijn we bijvoorbeeld een dag naar het binnenland geweest. Even de stad uit en wat van het land en de natuur zien. Even de stad uit bleek nog een hele onderneming te zijn. We hadden plannen gemaakt om naar Coyah te gaan; een wandelgebied op zo’n twee uur rijden hier vandaan. Eerst zouden we met de taxi naar het centrum van Conakry gaan, en vervolgens met de bus naar Coyah. Die bus bleek een van de tientallen sloopwaardige minibusjes te zijn. Met z’n elven stapten we in, maar uiteindelijk zaten we met 22 man en een kip op elkaar gepropt. Onze Mercy hips bleken behoorlijk flexibel want ‘vol’ bleek een rekbaar begrip. Voor het raampje bungelden nog wat benen van mensen die bovenop het busje meereden. De slechte asfaltweg werd afgewisseld door stukken zandweg met gigantische kuilen. Het feit dat we een reis van twee uur maakten zonder brokken of lekke banden, had juist mijn vertrouwen in het blik op wielen wat opgekrikt, toen we het laatste deel van de reis in een oude roestige taxi wilden afleggen.We hadden ons er net alle elf ingevouwen, toen het vehikel het na zo’n honderd meter begaf. Wij er allemaal weer uit, het ding aangeduwd en een nieuwe poging gewaagd, waarbij we nog eens honderd meter verder kwamen. Toen hebben we de eigenaar vriendelijk bedankt, hem wat geld voor de moeite gegeven, en heeft iemand anders ons naar onze bestemming gebracht. Daar hebben we in de bergen heerlijk gewandeld, van het uitzicht genoten, lekker gegeten en gezwommen. Na een zelfde reis terug kwamen we voldaan, vies en moe weer thuis.
Overigens heeft een andere groep een trip naar een stad ten Noord-Westen van Conakry gemaakt, en zij vertelden over een goed geasfalteerde weg en een behoorlijke auto. Het kan dus ook anders hier, en blijkbaar is men zeker met bepaalde vernieuwingen en opbouw bezig.
Zondag ben ik weer eens naar een lokale Afrikaanse kerkdienst geweest. Dat was voorlopig de laatste mogelijkheid, omdat ik de zondagen tot aan mijn vertrek moet werken. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet zo erg. Ik probeer zoveel mogelijk de dingen hier in hun culturele verband te zien, maar van deze kerkdienst maakte ik opnieuw niet veel mee. Ik verstond maar weinig van het Afrikaanse Engels van de pastor, wat via de boxen versterkt werd tot werkelijk een maximum aan decibellen. De boodschap ontging me daardoor en dat frustreerde me. Een vrolijke bedoening was het wel, en daar is volgens mij niets mis mee.
De diensten hier op het schip, op zondagavond, zijn meestal een mooie combi van vrolijke of verstilde muziek en zang, en een zinnige Bijbelse boodschap. Het is mooi om dan als gehele bemanning met elkaar te zingen, bidden en luisteren, of je nu in de OK of in de galley (scheepskeuken) werkt, en welke van de 34 nationaliteiten hier aan boord je ook hebt. Met elkaar zijn we er voor de patiënten en zoeken we onze inspiratie bij God en in de Bijbel.
Tot slot nog wat over ons huisarrest van vorige week. Op het laatste moment bleken de aangekondigde demonstraties niet door te gaan. Reden: de hoogste baas van de FIFA voetbalbond bracht een bezoek aan Conakry.. Zoals ik al eerder schreef is voetbal hier heilig, en dus werden de acties een week opgeschort tot vandaag. Maar opnieuw is er uitstel; er zijn hier drie dagen van nationale rouw afgekondigd, vanwege het omkomen bij een vliegtuigcrash in Liberia, van een hooggeplaatste militaire leider hier uit Guinee. Kortom, voorlopig zijn we wel wat extra voorzichtig, maar mogen we behalve naar een paar wijken hier in de stad, gewoon op pad. Wordt vervolgd..
Wat nog wel vermeldenswaard is, is dat mijnheer Blatter van de FIFA ook nog hier op de Africa Mercy is geweest. Ik heb begrepen dat hij een bepaalde link heeft met de behandeling van NOMA patiënten, en dat hij hen daarom wilde bezoeken. Hij was zichtbaar onder de indruk van het leed van deze mensen.
Zo kwam het dat ik tijdens mijn avonddienst gefotografeerd ben met hem, en dat die foto inmiddels al wijd en zijd verspreid schijnt te zijn. Ik heb niet zoveel met drukdoenerij, maar wellicht dat dit bezoek een positief vervolg krijgt, in de vorm van nieuwe mogelijkheden of middelen voor de behandeling van patiënten als Fodi of ‘Kwulledol’.
Tot een volgende blog.
Annemarie
Fodi is een man van rond de vijftig en gewend om hard te werken. Hij woont ergens in het binnenland en heeft daar wat land en vee samen met zijn zus. Hij is bijna zwart van huidskleur, gespierd, heeft handen als kolenschoppen en vooral is hij een enorme doorzetter. Hij heeft al twee voorbereidende operaties ondergaan om huid vrij te maken om straks een nieuwe mond van te maken. Hij is dus al een aantal weken bij ons en dat is geweldig. Het is bijzonder om te zien hoe opgewekt hij blijft, hoe sociaal hij is voor medepatiënten, hoe hij zich over huilende baby’s ontfermt en hoe leergierig hij is.
Fodi is analfabeet maar enorm gemotiveerd om het alfabet te leren. Met eindeloos geduld oefent hij de letters, en wij helpen hem daar graag bij. Het kereltje waar ik in mijn vorige blog over schreef, doet ook vaak mee, en zo zingen, lezen en schrijven we het ABC.
Maar nu voorlopig geen alfabet voor Fodi, daar zal hij even niet toe in staat zijn. Maar zodra het kan pakken we dat weer op.
Met het jochie gaat het overigens goed. Hij wordt steeds ondeugender en vrijer, en hij geniet van onze aandacht. Maar hij is ontroostbaar als zijn oom even de afdeling afgaat om een frisse neus te halen of even te bellen, bang als hij is om weer in de steek gelaten te worden.
Ik noem hem vaak krullenbol, wat hij met zijn mondje vol hechtingen herhaalt als kwulledol, waar hij vervolgens zelf hard om moet lachen.
Zo is er behalve veel narigheid hier ook genoeg klein plezier.
Gisteren was de grote dag voor iemand anders van onze afdeling, eveneens met NOMA. Zij miste door deze ziekte haar neus en bovenkaak en maakte daardoor een indrukwekkende aanblik. Deze vrouw van dertig heeft gisteren de hele dag en een deel van de avond op de operatiekamer doorgebracht, om de eerste van een serie reconstruerende operaties te ondergaan. Ik heb straks avonddienst en ben benieuwd hoe ik haar op de IC aantref.
Terwijl deze operatie in volle gang was werd er aan de andere kant van de gang feest gevierd. Zes VVF vrouwen hebben een succesvolle operatie ondergaan en zijn niet meer incontinent! Dat werd gevierd met een dress-ceremonie, waarbij de dames feestelijk aangekleed en met veel muziek, dans en tranen in het zonnetje werden gezet.
Helaas is het ‘succespercentage’ van deze operaties niet groot. Veel vrouwen lopen al (tientallen) jaren met deze fistels en hebben een totaal verschrompelde blaas. Andere vrouwen zijn al vaker door lokale artsen met vaak minder ervaring of mogelijkheden geopereerd, en daardoor is het weefsel beschadigd of verlittekend en nauwelijks meer goed te herstellen.
Maar gelukkig hebben we elke paar weken wel zo’n dress-ceremonie, wat een feest is voor de vrouwen maar ook een enorme inspiratie voor ons als gehele bemanning.
Zo wisselen drama en plezier, hoop en geluk elkaar hier steeds af.
Om van al deze indrukken en emoties wat bij te komen, gaan we er af en toe ook even op uit om nieuwe energie op te doen buiten het schip. Zaterdag zijn we bijvoorbeeld een dag naar het binnenland geweest. Even de stad uit en wat van het land en de natuur zien. Even de stad uit bleek nog een hele onderneming te zijn. We hadden plannen gemaakt om naar Coyah te gaan; een wandelgebied op zo’n twee uur rijden hier vandaan. Eerst zouden we met de taxi naar het centrum van Conakry gaan, en vervolgens met de bus naar Coyah. Die bus bleek een van de tientallen sloopwaardige minibusjes te zijn. Met z’n elven stapten we in, maar uiteindelijk zaten we met 22 man en een kip op elkaar gepropt. Onze Mercy hips bleken behoorlijk flexibel want ‘vol’ bleek een rekbaar begrip. Voor het raampje bungelden nog wat benen van mensen die bovenop het busje meereden. De slechte asfaltweg werd afgewisseld door stukken zandweg met gigantische kuilen. Het feit dat we een reis van twee uur maakten zonder brokken of lekke banden, had juist mijn vertrouwen in het blik op wielen wat opgekrikt, toen we het laatste deel van de reis in een oude roestige taxi wilden afleggen.We hadden ons er net alle elf ingevouwen, toen het vehikel het na zo’n honderd meter begaf. Wij er allemaal weer uit, het ding aangeduwd en een nieuwe poging gewaagd, waarbij we nog eens honderd meter verder kwamen. Toen hebben we de eigenaar vriendelijk bedankt, hem wat geld voor de moeite gegeven, en heeft iemand anders ons naar onze bestemming gebracht. Daar hebben we in de bergen heerlijk gewandeld, van het uitzicht genoten, lekker gegeten en gezwommen. Na een zelfde reis terug kwamen we voldaan, vies en moe weer thuis.
Overigens heeft een andere groep een trip naar een stad ten Noord-Westen van Conakry gemaakt, en zij vertelden over een goed geasfalteerde weg en een behoorlijke auto. Het kan dus ook anders hier, en blijkbaar is men zeker met bepaalde vernieuwingen en opbouw bezig.
Zondag ben ik weer eens naar een lokale Afrikaanse kerkdienst geweest. Dat was voorlopig de laatste mogelijkheid, omdat ik de zondagen tot aan mijn vertrek moet werken. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet zo erg. Ik probeer zoveel mogelijk de dingen hier in hun culturele verband te zien, maar van deze kerkdienst maakte ik opnieuw niet veel mee. Ik verstond maar weinig van het Afrikaanse Engels van de pastor, wat via de boxen versterkt werd tot werkelijk een maximum aan decibellen. De boodschap ontging me daardoor en dat frustreerde me. Een vrolijke bedoening was het wel, en daar is volgens mij niets mis mee.
De diensten hier op het schip, op zondagavond, zijn meestal een mooie combi van vrolijke of verstilde muziek en zang, en een zinnige Bijbelse boodschap. Het is mooi om dan als gehele bemanning met elkaar te zingen, bidden en luisteren, of je nu in de OK of in de galley (scheepskeuken) werkt, en welke van de 34 nationaliteiten hier aan boord je ook hebt. Met elkaar zijn we er voor de patiënten en zoeken we onze inspiratie bij God en in de Bijbel.
Tot slot nog wat over ons huisarrest van vorige week. Op het laatste moment bleken de aangekondigde demonstraties niet door te gaan. Reden: de hoogste baas van de FIFA voetbalbond bracht een bezoek aan Conakry.. Zoals ik al eerder schreef is voetbal hier heilig, en dus werden de acties een week opgeschort tot vandaag. Maar opnieuw is er uitstel; er zijn hier drie dagen van nationale rouw afgekondigd, vanwege het omkomen bij een vliegtuigcrash in Liberia, van een hooggeplaatste militaire leider hier uit Guinee. Kortom, voorlopig zijn we wel wat extra voorzichtig, maar mogen we behalve naar een paar wijken hier in de stad, gewoon op pad. Wordt vervolgd..
Wat nog wel vermeldenswaard is, is dat mijnheer Blatter van de FIFA ook nog hier op de Africa Mercy is geweest. Ik heb begrepen dat hij een bepaalde link heeft met de behandeling van NOMA patiënten, en dat hij hen daarom wilde bezoeken. Hij was zichtbaar onder de indruk van het leed van deze mensen.
Zo kwam het dat ik tijdens mijn avonddienst gefotografeerd ben met hem, en dat die foto inmiddels al wijd en zijd verspreid schijnt te zijn. Ik heb niet zoveel met drukdoenerij, maar wellicht dat dit bezoek een positief vervolg krijgt, in de vorm van nieuwe mogelijkheden of middelen voor de behandeling van patiënten als Fodi of ‘Kwulledol’.
Tot een volgende blog.
Annemarie
-
14 Februari 2013 - 17:21
Janneke:
Hey An,
wat leuk om weer een nieuwe blog te lezen! Telkens heb je weer van die mooie verhalen! En dan ook nog op de foto met een voetbal-celebrity (ik ben jaloers, haha)
Hier gaat alles goed (al ijzelt het wel), je moet de groeten van Annie hebben!
We missen je!
groetjes Janneke -
14 Februari 2013 - 18:45
Diana:
Haa Marie,
Kennen ze daar in Afrika eigenlijk het begrip "valentijn"?
Lijkt mij van niet, je hebt wel wat anders om je druk over te maken daar denk ik!
Altijd fijn om weer van je belevenissen te lezen, je maakt zoveel mee!
Je wilde ook op de hoogte gehouden worden van ons wel-en-wee; maar dat valt in't niet bij al jouw verhalen.
Is hier ook niet echt iets spannends gebeurt, alles zo z'n gangetje.
Paul staat boerenkool te koken(want ik ben druk met mailen;) daar is't hier goed weer voor.
Hij heeft weer volop werk bij groen-direkt, dus dat is wel fijn.
Ook wel lekker om met dit weer binnen-werk te hebben.
Bij jou nog steeds 30 graden of meer? Kan me er niets bij voorstellen, hier rond 0.
Bij mij op werk alles oké, leuke bevallingen pas gehad, niet overdreven druk (lees; m'n brood kunnen eten en òòk nog koffie op!)kortom; lekker gewerkt.
De griepgolf die hier heerst slaat ons tnt over, dus wij hebben geen klagen.
Nou meis, de boerenkool is klaar, dus ik ga eten.
Je krijgt de groeten van Paul, doei, Diana
-
14 Februari 2013 - 18:58
Willemiek:
Hoi Annemarie
BEdankt weer voor je leuke blog! Ik lees je belevenissen graag. Fijn om te horen dat je het zo naar je zin hebt! Nog een paa goede laatste weken. Het schiet al weer op hoorde ik van Wille!
Ik bid voor je!
Willemieke -
14 Februari 2013 - 19:35
Pa En Ma:
Hallo Anne, wat een verhaal weer. Zijn er ook fam .leden bij
als iemand zo lang moet blijven?
Jij in een volle bus , en dan niet Autoziek ??
Geniet nog van je laatste weken hoor.
Liefs van Pa en Ma. dag. -
14 Februari 2013 - 20:33
Annemarie:
He Annemarie,
Leuk om weer een verslag van je te lezen!
Wat maak je zo een hoop mee... pff maar wel heftig al die veminkingen...
Wat we hier beleven?? Zijn gisteren begonnen met de winkel verbouwen, hij is helemaal leeg! Dus de opbouw kan weer beginnen, over 2 weken hopen we klaar te ziijn!
Succes nog de laatste weken!
Liefs Marieke -
15 Februari 2013 - 08:39
René&Miriam:
Gelezen Marietje!
Indrukwekkend! Mooi!! Respect!!
Heb je gemaild..
Dikke kus! -
15 Februari 2013 - 09:51
Rene:
Hoi Annemarie,
Indrukwekkend hoor, wat maak je al niet mee en dan ook nog op de foto met een van de corrupste mensen van de wereld.
Heel veel succes en sterkte,
René -
15 Februari 2013 - 16:23
Tante Hennie:
hoi Annemarie, leuk, weer een nieuwe blog.
wij lezen het met veel plezier.
wat een andere wereld is het daar, vergeleken met hier.
ik denk dat het heel erg wennen is als je weer terug bent.
nog een paar weken,he, nog een fijne tijd toegewenst.
groetjes van tante Hennie en oom Gerrit. -
16 Februari 2013 - 22:27
Sophia:
Wat een indrukwekkende verhalen schrijf je zeg!
Leuk om te lezen en zo iets mee te krijgen van je belevenissen.
Veel plezier, succes daar.
Liefs Sophia -
17 Februari 2013 - 12:03
Gerdine:
Hoi Annemarie
Wat leuk om je blog te lezen. De tijd gaat hard, ik wens je nog heel veel werlplezier de komende weken.
We kijken uit naar je verhalen als je terugkomt.
Gods zegen nog voor de komende tijd.
Gr Gerdine -
19 Februari 2013 - 15:28
Anja:
Nou je hebt weer van alles beleefd, bijzonder, gaat zeker wel snel de tijd
Gelukkig dat het politiek weer wat rustiger is, zo zie je ook nog wat van het land
Heb je nog tijd om van het mooie weer te genieten??
Succes X Anja -
19 Februari 2013 - 23:13
Anke:
Hallo Annemarie,
tjonge wat een enerverende tijd. Wat fijn dat het met het kleine mannetje, alias kwulledol, beter lijkt te gaan. Blijft zijn oom voor hem zorgen? Als dat zo is, komt er wellicht nog iets van hem terecht.
Ik kijk weer uit naar je volgende blog. Sterkte met de laatste weken werken, maar ik hoop voor je,dat je ook nog kunt genieten.
liefs, Anke
-
24 Februari 2013 - 12:54
Ada Vermeulen:
Hallo Annemarie,
Nadat ik je reisverslagen heb gelezen wil ik je laten weten dat het heel indrukwekkend is het werk dat jullie op Mercy chips mogen verrichten.Op onze woensdagochtendkring in Hazerswoude horen we van je moeder over het werk en bidden we ook voor je.We hebben ook voor het werk gespaard. Ik moet zeggen dat ik voor het eerst je weblog heb bezocht. Nu zit je werk er bijna weer op, maar ik wil je Gods Zegen toewensen en straks een goede reis naar huis.
Hartelijke groeten,
Ada Vermeulen -
24 Februari 2013 - 21:40
Marga:
Ha die Annemarie,
Fijn om weer een blog te lezen en fijn om je binnenkort weer gewoon in Leiden te hebben! Het afscheid nemen is misschien minder leuk. Sterkte daarmee en geniet nog even met volle teugen!
Liefs, Marga
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
