Patiënten, kokosnoten en een zeester
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
24 Januari 2013 | Guinea, Conakry
Hier is t ie weer; een nieuwe blog.
Zoals beloofd dit keer wat meer over het werk, de patiënten en de
afdeling. Ik heb er net weer vijf dagdiensten opzitten, dus genoeg te
vertellen.
Het was druk op D-ward de afgelopen week. De turn-over was hoog, alle
bedden waren meer dan bezet en er zijn veel operaties gedaan. Prettig
gewerkt; ik kom er steeds meer in. En het is boeiend om, naast het
daadwerkelijk verplegen, je te verdiepen in het verhaal van de mensen!
De meeste patiënten komen voor de behandeling van hun schizis;
gespleten lip al dan niet in combinatie met een gespleten verhemelte.
Dat maakt het eten, drinken, slikken en praten moeilijk, maar vooral is
het iets waar mensen zich erg voor schamen. Dat laatste is ook het
geval bij de patiënten met gezwellen aan het hoofd, de nek, de kin of
de hals. Die goedaardige tumoren kunnen soms enorm zijn, en ook dat is
iets wat mensen angstvallig verbergen met doeken of een soort tulband.
Na de operatie waarbij wordt geprobeerd om in een keer alles te
reconstrueren, heeft men enorme littekens waarvan je hoopt dat deze
goed genezen. Ondanks een nog steeds geschonden gezicht (het herstel
van de wond en huid duurt nog een tijd), is men erg blij met het
resultaat en zie je mensen voortdurend met een spiegeltje zitten om hun
nieuwe uiterlijk te bewonderen. En ja, als je zo goed geholpen bent,
is er misschien ook gelijk nog wat te doen aan andere klachten.. Zo
vroeg een moeder of we ook even haar zoontje konden besnijden, was er
een care-giver (familielid die bij een kind dat opgenomen is blijft),
die klaagde over vermoeidheid; hij valt voortdurend in slaap, zelfs in
de taxi, vertelde hij. Een meisje heeft in het regenseizoen altijd
bultjes op de onderbenen, en de baby van een opgenomen vrouw heeft een overduidelijke navelbreuk.. Maar ook op straat klampte een vrouw ons aan met een bult op de bovenarm. Dat zag er niet al te ernstig uit,
maar sowieso is het hele programma na de screeningsdagen waar men
naartoe kon komen, in principe al volgepland. Alleen de oogartsen en
tandartsen houden elke paar weken screeningsdagen en hebben dus nog
ruimte om mensen te behandelen. Helaas moeten we dus echt mensen
teleurstellen, ook de marktman van vandaag; hij had ook nog een
familielid met een groot gezwel in de hals…
Afgelopen week sprak ik trouwens met de Nederlandse tandarts hier aan
boord. Hij vertelde dat hij voornamelijk tanden en kiezen trekt. Vullen
is vaak al niet meer mogelijk, en 'twijfelgevallen' moeten er ook vaak
uit, aangezien je beslissingen voor de komende tien jaar ofzo moet
nemen. Na ons vertrek is er of onvoldoende goede tandheelkundige zorg,
of het is onbetaalbaar voor de mensen. Het budget voor 500
kunstgebitten is al op, en dus moeten soms ook tieners zonder tanden
door het leven. De slechte voedingstoestand en vitaminentekort van
mensen wordt dan niet alleen een oorzaak van de gebitsproblemen, maar
ook een gevolg.
Laatst heb ik ook een dag op B-ward gewerkt; een van de andere drie
afdelingen. Daar is plaats voor 20 vrouwen die na een screening een
kans krijgen om door een operatie van hun incontinentieproblemen af te
komen. Het zijn vaak nog jonge vrouwen die na hun laatste bevalling
incontinent zijn geworden. Hun kindje heeft het niet overleefd en de
vrouwen zelf worden verstoten door hun omgeving. Goed opvangmateriaal is er niet, en ze hebben dus een doordringende geur om zich heen. Bovendien meent men dat kwade geesten hier in het spel zijn. Het gevolg is dat deze vrouwen worden veroordeeld tot een leven op een plek ergens buiten het dorp, waar men af en toe wat eten en drinken brengt (soms van afstand naar hen toegooit heb ik me laten vertellen).. De kans op vroegtijdig overlijden door infecties is groot. Veel vrouwen plegen helaas ook zelfmoord vanwege hun uitzichtloze omstandigheden..
Bij ons kunnen helaas niet alle vrouwen succesvol worden behandeld. Dan blijkt tijdens de operatie al dat herstel technisch gezien niet meer
mogelijk is, of nadien blijkt dat men toch incontinent blijft. Het is
het vreselijk om hen dan weer terug te moeten laten gaan naar 'huis'..
We hopen en geloven dat ze door de liefde en aandacht die ze hier
gekregen hebben, toch als andere mensen weer bij ons weg gaan. Maar een hard gelag is het wel...
Op de afdeling uit zich die dubbelheid van hoop en teleurstelling in
luidruchtigheid, vrolijkheid en gezang, of in zich diep wegstoppen
onder een laken...
Vrouwen die wel succesvol behandeld werden, worden weer opgenomen in de gemeenschap en kunnen weer een bestaan opbouwen. Hen zwaaien we uit met een feestelijke dress-ceremonie!
Op mijn eigen D-ward heb ik laatst mijn eerste IC-patiënt verzorgd. Ze
is van de B-ward gekomen omdat ze zieker werd na het verwijderen van
blaasstenen. Ze zou voor CT-scan gaan in de stad omdat die van ons
helaas kapot is. Ik zou wellicht meekunnen daar naartoe, maar omdat ze
te ziek was om te vervoeren is ze direct geopereerd. Vandaag hoorde ik
dat het wat beter met haar gaat.
De afgelopen dagen ook wat vrije tijd gehad en die aangegrepen om wat
van de stad te zien. Gisteren hebben we met z'n vijven per fiets een
deel van Conakry doorkruist. Dat was een kleine uitdaging. Het verkeer
is megadruk, de wegen zijn barslecht en verkeersregels zijn er niet
echt... Ja, dat je het beste voorrang kunt nemen in plaats van te
verwachten, maar dat is in Leiden eigenlijk ook wel zo... Op een krasje
meer of minder kijkt men hier niet en boetes voor onnodig claxonneren
zoals in Nederland, zou hier de schatkist flink spekken.
We hebben een rondje gemaakt langs de tandartsenkliniek, het Hope
Center, het gebouw waar de oogscreeningen plaatsvinden en bij een paar kokosnotenverkopers gepauzeerd. Blijkt kokosmelk helder te zijn en de kokos zelf glibberig in plaats van 'crunchy'… Maar vast gezond. Zelf
zou ik overigens niet gestopt zijn bij een kluitje luidruchtige gasten
langs de kant van de weg in een bijzonder arm deel van de stad, maar
een paar long-termers met wie ik was, hebben inmiddels wat contacten
met de jongens gelegd. Toen we even daarvoor langs de vuilnisbelt waren gefietst en de meiden er flink de vaart in hadden, dacht ik al te weten waarom; voor de veiligheid zou het vast beter zijn om daar niet te
stoppen. Maar ineens gingen we in de remmen; er moesten wat mensen
hartelijk begroet worden. Een van de long-termers heeft namelijk een
project onder de mensen daar. Wauw!
In het Hope Center kwam ik de vrouw tegen die ik in een van mijn eerste
dagen heb verpleegd. Ik schreef over haar dat ze wel dertig jaar ouder
leek dan haar 55 jaar en dat ze haar toilet in de bush heeft en een
vloer van modder. Nu zag ik haar weer en zij herkende mij ook. Ze
straalde en zag er beter uit. De wond aan haar mond geneest goed. Ze
zal eerdaags op de poli komen en dan weer naar huis kunnen…
Vanmiddag zijn we naar een kleine markt met souvenirs geweest; een
kleine tien minuten per taxi. Ook dat was een belevenis op zich. Met
z'n zessen op de achterbank (we werden bij een gezin met twee kleine
kindjes gepropt) en dan maar scheuren door de propvolle straten. Als je
wat oponthoud hebt door het verkeer, hangen er gelijk een tiental
kinderen aan je portier met koopwaar of met een opgehouden handje en
smekende ogen…
Ik stuur wat foto's mee. Een aantal patiëntenfoto's zijn van het
intranet hier. Er is toestemming om ze over te nemen. Ook de mensen die ik elders gefotografeerd heb vonden het prima. Van het straatbeeld kan ik niet heel veel laten zien. Fotogeniek is het hier zeker; de foto's
zouden heel veel leven en kleur uitstralen, maar helaas ook veel
armoede en vervuilde straten.
Verder een paar beelden van het ziekenhuis, gemaakt tijdens een soort
open huis voor de overige medewerkers op het schip die normaal
gesproken niet in het ziekenhuisgedeelte komen.
Ik stuur ook een plaatje mee met het verhaal van de zeester. Ik hoop
dat het leesbaar is en het is bovendien in het Engels. Maar de
strekking is dat je soms het gevoel van de druppel op de gloeiende
plaat kan bekruipen. Maar elk mens en elk kind dat we kunnen helpen is
er een. En die ene mens is het zeker waard!
Annemarie
-
24 Januari 2013 - 13:41
Pa En Ma:
Hallo Anne, net je verhaal gelezen. Wat doe je daar een
goed werk. Fijn dat het goed gaat . Kijk je uit met dat
gefiets ?? Wat zullen die mensen blij zijn als ze
weer beter naar huis mogen gaan . Pa is schaatsen
op de rotte. weet je wel. Dag meid. werk ze . Ma. -
24 Januari 2013 - 14:46
Janneke:
Hey Annemarie,
wat een boeiende verhalen en wat een prachtige mensen ontmoet je daar! Gelukkig gaat het goed met je en ben je aardig gewend! Je bent alweer bijna op de helft....
Ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Succes, liefs janneke -
24 Januari 2013 - 19:13
G V D Knijff:
ha Annemarie, leuk, weer een nieuwe blog. ik kijk elke dag of er nieuws is.
wat een leuke foto,s dat kindje in die schaal is net een pop.
wat is er veel werk te doen en dan moeten er nog mensen weggestuurd worden.
fijn dat je je werk met zoveel plezier doet, hoor.
we wensen je veel zegen toe op je werk .
hartelijke groeten van oom Gerrit en tante Hennie.
-
24 Januari 2013 - 19:27
Jacqueline:
hoi annemarie
wat een mooi werk verricht je daar zeg.
Je verhaal is erg boeiend en aangrijpend. er is zo een verschil met hier in nederland. dan kun je erg merken dat de zorg hier stukken beter geregeld is.
ik kijk uit naar je volgende blog.
heel veel plezier daar nog
groetjes jacqueline -
24 Januari 2013 - 21:32
Patricia:
Hé Annemarie,
Wat leuk dat je het onwijs naar je zin hebt.
Sommige dingen zijn hier in Nederland niet voor te stellen.
Maar je liefde voor je vak komt duidelijk naar voren.
Mocht je het op de een of andere manier toch zat worden, dan ligt er een leuk beroep op je te wachten.
Namelijk het schrijven, dat zit ook in je bloed.
Tot over een paar weken,
Patricia -
24 Januari 2013 - 23:01
Sander Rijkaart:
Ha zus!!
Wat een verhalen maak je mee zeg! Het is echt niet te geloven welk verhaal de mensen met zich mee dragen in dat land...
Echt goed werk verricht je daar hoor, voor jou een uitdaging en weer een nieuwe ervaring, en voor die mensen is er weer hoop voor hun toekomst.
Wat jammer zeg, dat jullie sommige mensen helaas niet volledig kunnen helpen... dat blijft erg pijnlijk.
Kom je ook mensen tegen die oorlogs-verminkingen hebben?
Het ga je goed Anne, God zegene jou en je werk!
Doeg, weltrusten groetjes Sander en Christine -
25 Januari 2013 - 08:19
Lydeke:
Ha, fijn, weer een blog! Leuk dat er zo veel foto's bij zitten. Nu kan ik me nog beter een beeld vormen van de wereld waarin je nu zit. Fijn dat je zo veel goeds kunt doen en dat je veel van de omgeving kunt zien. Tot een volgende blog!
Liefs, Lydeke -
25 Januari 2013 - 08:19
Lydeke:
Ha, fijn, weer een blog! Leuk dat er zo veel foto's bij zitten. Nu kan ik me nog beter een beeld vormen van de wereld waarin je nu zit. Fijn dat je zo veel goeds kunt doen en dat je veel van de omgeving kunt zien. Tot een volgende blog!
Liefs, Lydeke -
25 Januari 2013 - 10:10
Marrie Rijkaart:
lieve Annemarie,
wat een verhalen, mooi om dat werk te kunnen doen
Zo te horen kan je het allemaal goed aan
dan de chaos op de wegen ja boeiend om het allemaal mee te maken
Ja het is een heel andere wereld
Het is net waar je wiegje gestaan het
een zegen dat er mensen zijn zoals jij die helpen willen
Heel veel succes
liefs vanuit de kersengaarde
adriaan en marrie
-
25 Januari 2013 - 15:33
Lydia :
Hoi Annemarie,
Bedankt dat je al je belevenissen zo met ons wilt delen. Je schrijft prachtig en het is net of we zo even bij jou om een hoekje mogen kijken. Ik vind het in ieder geval erg boeiend om je verhalen en belevenissen te lezen. Fijn dat je al vertrouwd begint te raken op je werkplek. En dat je ook kunt genieten van je vrije tijd.
Veel liefde, hoop, sterkte en Gods zegen met je mooie werk.
Ik blijf je volgen, Liefs Lydia ten Hove -
26 Januari 2013 - 17:56
Miriam:
Hoi Marie
Nog even reageren op je blog, heb 'm al meerdere keren gelezen..Maar weet nu eigenlijk niet zo goed wat te schrijven..Vooral het stukje over de incontinente vrouwen...eerst verliezen ze hun kindje en dan blijven ze incontinent en worden verstoten door de mensen om hen heen..het is gewoon niet voor te stellen! En dan de vrouwen waarbij de operatie niet aanslaat, wat afschuwelijk! Hun laatste hoop op een beter leven denk ik...Daar word ik wel even stil van:(
Hier maken ze reklames met huppelende vrouwen die zo blij zijn met hun incontinentiemateriaal, wat een contrast! Van het geld van die reklames zouden ze de operaties van die vrouwen moeten betalen, misschien moet ik toch een brief naar de Allways schrijven??
Bij je stuk over de schisispatiënten moest ik denken aan een chinees jongetje van 10 jaar tijdens mijn stage op de kinderheelkunde. Hij was geadopteerd, dat had je vast al geraden. Het was z'on lieverd, hij klaagde of huilde niet. Toen hij voor het eerst na zijn operatie naar de wc ging, collabeerde hij bijna, maar stug doorgaan. Zo stoer! Hij kwam een week na zijn ontslag terug op de poli en ik had hem gevraagd nog even naar de afdeling te komen. Dat heeft hij gedaan. Hij zag er goed uit!
Kan er behoorlijk verminkend uitzien hè en het heeft veel consequenties. Ik had daar voor mijn studie voor de kinder-IC geen weet van, maar in het LUMC zijn er hele programma's voor (allerlei operaties tijdens verschillende leeftijdsfases) en heel veel disciplines bij betrokken.
En tieners zonder tanden/kiezen door het leven..weer zo'n contrast! Hier is zo'n goede tandheelkundige hulp en maken tieners zich druk om pukkeltjes en dikke benen ;)) Gelukkig maar...
Doe voorzichtig vriendinnetje op de fiets en in die taxi's!
En heel, heel veel sterkte, maar ook plezier in je werk met je collega's en patiënten.
Respect!
xx Miriam
-
26 Januari 2013 - 18:48
Anke Bach:
Hoi Annemarie,
goed om je belevenissen met alle mensen die aan je denken te delen. (tevens voor mij leuk om bekende namen langs te zien komen!)
Fijn dat je naast alle drukke werkzaamheden ook de omgeving kunt bekijken. Maar... nooit alleen gaan hoor!
Bij ons is het nog een witte wereld waar gelukkig ook vandaag zelfs nog geschaatst kon worden. De verwachting is dat het na vannacht verandert en we mogelijk ijzel krijgen. Dat is minder romantisch, helaas.
Ik wacht vol spanning je volgende verhaal af. Voor nu, lieve groet, Anke -
26 Januari 2013 - 21:40
Marieke:
Ha Annemarie,
Wat heerlijk om weer even wat te horen nu ja wat, zoals boven al is geschreven er zou zo een schrijvers baan voor je te vinden zijn!
Wat een mooie maar ook trieste verhalen! Verstoten van iedereen heel heftig om dit van dichtbij mee te maken....
Sophie was me arm vandaag aan het verbinden omdat ik ziek ben... (helaas snip verkouden..) ze zei dat ze later zuster wordt net als Annemarie, dan kon ze met jou in het ziekenhuis werken. Wat ook een een goede reden was om samen te werken dat zuster Sophie en Annemarie rijmde.... ha ha...
Geniet nog verder van al je werk daar!!
Leuk om er nu ook beelden bij te zien!
Liefs Marieke -
27 Januari 2013 - 11:31
Hilda:
Hoi Annemarie!
Geweldig dat je dit werk kunt doen, en op deze manier kan bijdragen aan verandering daar.
Je vertelstijl doet me denken aan Jelle Brandt Corstius: hij reist en woont in diverse landen en maakt daar indrukwekkende verslagen van.
Fijn dat je soms ook nog tijd hebt voor ontspanning en rondkijken.
Mocht je straks nog door willen gaan met de Djembe kun je bij ons aan huis oefenen.
De trommels staan klaar.
Veel sterkte en inspiratie met je werk. Keep in the Sunlight!
Groeten en liefs
Hilda -
27 Januari 2013 - 14:41
Anja:
Hoi Annemarie
Dank voor je verslag, dat je daar nog tijd voor vind, als ik alles zo lees, maak je veel mee, en ben je savonds vlgs mij doodmoe
Mooi met de foto's erbij, het gaat dan wat meer leven
Als je alles zo leest kan je je veel dingen niet voorstellen..
En zoals je zelf al schreef 1 mensenleven redden maakt al verschil,wat bijzonder en dankbaar om dit mee te mogen maken
Van al je verhalen die je schrijft, moet je thuis maar een boek maken, ik kijk vaak op de computer of er al een nieuw verslag van je is, ,
Succes met alles, en geniet van je vriije tijd
Tot je vlgd blog
X Anja -
27 Januari 2013 - 16:26
Lonneke:
Hey Annemarie!
Wat leuk om af en toe je verhalen te kunnen lezen! En wat kan jij schrijven zeg hahaha!
Maar mooie maar ook ontroerende dingen maak je mee zeg!
We kunnen het hier (gelukkig!!!) niet voorstellen dat je dan verstoten wordt uit je omgeving... Wat lijkt me dat vreselijk! Ook als je niet behandeld kunt worden en weet wat je dan weer voor je verdere toekomst te wachten staat... Maar gelukkig ook mooie verhalen met vrouwen die weer een leven op kunnen bouwen!
Keep up the good job!!!
Enneuh... nog wat leuks gezien daar?? ;-) haha -
27 Januari 2013 - 19:10
Cobie De Vreugd:
Meid, wat een ervaringen moet jij opdoen. Wat een heftige situaties, om stil van te worden. En wij maar mopperen als we weer wat zelf moeten betalen..... Heel mooi, dat verhaal van die zeester, zo is het echt. Als iedereen maar denkt dat een klein ding niets uitmaakt, een druppel op een gloeiende plaat, dan wordt het nergens iets. Gelukkig ben jij een van die mesnen die het tegendeel bewijst. Heel veel werkplezier en geluk daar. Tot je volgende blog, liefs Cobie -
27 Januari 2013 - 21:57
Esther:
He An!
Heerlijk om je zo te kunnen volgen!
Wat een belevenissen en avonturen zeg!
Ik hoop dat je nog een hele mooie tijd hebt en veel goeds kan betekenen voor de "forgotten poor".
Je straalt op de foto dus volgens mij ben je wel op je plekje daar!
Groeten Es -
28 Januari 2013 - 12:24
Oom Koos En Tante Tiny:
lieve Annemarie
Wat geweldig om een druppel op die gloeiende plaat te zijn!!
We zijn erg onder de indruk van je verhalen.
Heb je al een uitgever?
Van harte sterkte en Gods zegen!
-
29 Januari 2013 - 14:24
Joyce:
Hey Annemarie,
Wat een mooi verhaal weer. Ik snap je druppel op de plaat verhaal maar wel goed dat je het kunt ombuigen naar positief te blijven. Je hebt helemaal gelijk, elk mens is er een. Super dat je daar je werkt kunt doen. Respect daarvoor.
Lieve groet,
Joyce -
29 Januari 2013 - 21:58
Rachel:
Ha Anne,
Even bijgelezen en er was een hoop te lezen!! Toch Bizar dat wij hier mutsen over kleine dingetjes terwijl je daar uberhaupt geen zorg heeft.
Zodra je terug bent en je weer een beetje gewend bent, dan wil ik graag bijgepraat woren. Maar tot die tijd, 'geniet' van je tijd daar en laat vooral anderen genieten van jou talent.
Groet Rachel -
30 Januari 2013 - 01:53
Corine:
Hoi Annemarie,
Wat heb je weer een mooi verhaal geschreven! Maar ook indrukwekkend!
Maar zo te zien en te lezen heb je het naar je zin daar.
Groetjes Corine -
30 Januari 2013 - 18:18
Lenie:
Lieve annemarie,
Ik heb weer genoten van je verhalen. Wat kun jij boeiend schrijven! Ook de foto's geven een goed beeld. Je straalt, Annemarie! Je maakt wel heel veel mee. Hier staat al 2 dagen een harde wind. Alles vliegt over m'n balkon. Vrijdag hebben we feest: Tiny en Koos 40 jaar getrouwd.
Liefs,
Lenie -
31 Januari 2013 - 12:31
Joke:
Lieve Annemarie,
Zo te lezen en te voelen vallen er wat puzzelstukjes op zijn plaats...
Je lijkt in je element en op je plek. Bijzonder om daar deelgenoot van te mogen zijn.
Keep the good work going and enjoy!
Liefs, Joke -
31 Januari 2013 - 17:08
Wilma:
He lieve Annemarie,
Wat een geweldige verhalen zeg! Kan me er bijna geen voorstelling van maken wat je daar allemaal beleeft en ziet. Zou graag via jouw ogen mee willen kijken...
Ik zit nou, "as we speak" , op de afdeling...Niet helemaal fit zoals zovelen hier in nederland. Het koude weer is over maar we snakken naar de warme zon. kan je niet een beetje opsturen:-)?
Onze verbouwing is in de afrondende fase,bijna weer echt een thuis!
Nou lieve Annemarie, geniet en verwonder....
Liefs Wilma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley