Taal, trouwen en trommelen
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
26 Februari 2013 | Guinea, Conakry
Deze keer moesten jullie iets langer wachten op een nieuwe blog. Niet omdat ik niets meer te vertellen heb. Elke dag is hier anders en boeiend, en sowieso is het nog steeds erg bijzonder om hier te zijn. Maar een flinke reeks diensten werken en haperend internet hebben me wat achterstand opgeleverd. Ook in het beantwoorden van prive mailtjes trouwens, terwijl ik die persoonlijke berichtjes juist ook heel erg waardeer!
Daarnaast krijg ik ineens een soort haast om, voordat ik vertrek, nog van alles te willen doen en zien. Op de dagen dat ik werk kom ik vaak het schip niet af, maar gisteren en vandaag heb ik op mijn vrije dagen de kans waargenomen.
Gisteren had ik ’s ochtends eerst een afspraak om bloed te geven op het laboratorium hier op het schip. Al het bloed dat patiënten eventueel nodig hebben voor, tijdens of na operaties komt van bemanningsleden. Natuurlijk is het vrijwillig en zit er net als in Nederland een maximum aan hoe vaak je mag doneren. Verder gelden alle algemene criteria waar je als donor aan moet voldoen ook hier. Gisteren heb ik dus een half litertje af laten tappen. Hoewel het bloed hier vijf weken bewaard kan worden, zou het best kunnen dat ik de patiënt die het uiteindelijk krijgt, ga zien of zelfs verplegen.
Het plan om daarna naar de markt te gaan, pakte gelukkig goed uit. Niet ideaal om na een bloeddonatie twee keer een half uur in de zon en warmte te lopen, maar deze keer geen flauwval-acties gelukkig. De rest van de dag maar wel rustig aan gedaan en mijn kleurtje nog wat opgehaald bij het zwembad.
Vanuit Mercy Ships worden er wekelijks verschillende ministries in de stad georganiseerd. De mannen- en vrouwengevangenissen worden bezocht, twee weeshuizen zijn ‘geadopteerd’ als speciaal project, de mensen die op de vuilnisbelt wonen kunnen basale medische zorg krijgen en het Baby-rescue Center krijgt elke week bezoek vanuit Mercy Ships. Vaste mensen (longtermers) hier aan boord leiden en organiseren het geheel, en als bemanningslid kun je intekenen op een beperkt aantal plekken om mee te gaan. Zo gaat er ook elke week een team naar de dovenschool, een paar kilometer verderop. Met een van de klassen van die school wordt er dan een activiteit gedaan. Daarnaast probeert men ook de docenten, die zelf ook doof zijn, te coachen in het lesgeven. Vandaag ben ik met dit team mee op pad geweest.
We zijn verder gegaan met het waterverfschilderij waar de kinderen vorige week al mee begonnen waren. Bijzonder om met hen via gebaren te communiceren. Hoewel het aantal decibellen voor Afrikaanse begrippen gering was, was het bepaald niet rustig in de klas. Onderling communiceren de kinderen behalve met vingerwijzingen vooral fysiek: een stomp in elkaars ribben of een pets om de oren van een klasgenootje om de aandacht te trekken of om iets duidelijk te maken. Maar vooral vonden ze het erg leuk dat ze even alle aandacht van ons hadden. We hielpen ze bij het versieren van de omlijsting van de tekening met stof, zongen liedjes, deden wat bewegingsoefeningen en hebben heel veel handjes geschud. Toch wel erg jammer dat communicatie zo moeilijk is. Dat ervaar ik al op de afdeling als mijn Engels mager blijkt te zijn, mijn school-Frans beperkt is tot een paar zinnetjes en ik het Susu en Pular maar niet kan onthouden. Maar ik zie hier op deze dovenschool wel uitdagingen voor mijn familieleden die met gebarentaal zijn opgegroeid of het later hebben geleerd ;-)
Vanmiddag ben ik met een team naar het hope Center gegaan; een vleugel van een lokaal ziekenhuis met zo’n zestig bedden, waar patiënten die ver weg wonen, na ontslag uit het hospitaal kunnen verblijven, totdat ze op de polikliniek moeten terug komen. Sommigen verblijven daar langer, afhankelijk van hoe het herstel en de wondgenezing verloopt. Het was bijzonder om daar patiënt terug te zien die ik in de afgelopen weken heb verzorgd. Een babietje dat daar sinds eergisteren na een hazelip operatie verblijft, kinderen met gipsbenen na een orthopedische operatie en een jongen van negentien wiens wond aan het hoofd helaas niet goed geneest. Hij komt om de dag terug voor wondverzorging. Lief om te horen dat hij dan steeds kijkt of hij mij ziet in de buurt van het schip (de poli wordt hier op de kade, in twee tenten gehouden). Hij bleek een brief voor me te hebben geschreven. Of eigenlijk heeft hij hem laten schrijven, in het Frans; hij spreekt zelf alleen Pular. Ik moet nog ontcijferen wat er in het Frans staat, maar ik denk dat hij om hulp vraagt. Zijn vader is al lang geleden overleden, en hij zorgt voor zijn moeder en zusje. Maar nu zijn herstel zo lang duurt, maakt hij zich veel zorgen over hen en over hun levensonderhoud. Ik denk dat ik dit maar met de hospitaalchaplins (lokale pastors die hier aan boord werken) bespreek. Er moet toch iets te regelen zijn voor deze knul..!
Ook Kwulledol liep rond te huppelen in het Hope Center. Hij wordt een dikkertje en inmiddels een stuk zwaarder om op te tillen. Zijn gezichtje zag er goed uit. Hij zal samen met zijn oom in het Hope Center blijven tot een volgende operatie aan boord.
Morgen (zaterdag) ga ik weer aan een reeks avonddiensten beginnen. De afgelopen diensten had ik de vrouw onder mijn hoede die een langdurige operatie heeft ondergaan om haar neus en bovenkaak te reconstrueren. Deze eerste van een serie operaties is haar niet meegevallen. Ze is erg misselijk geweest en heeft veel overgegeven. Aangezien ze nu een mond heeft waar net een rietje in kan, was dat echt heel naar voor haar en vereiste het intensieve zorg van ons. Dan merk je ook de beperkingen hier in een Afrikaans land en aan boord van een schip dat wisselend kan beschikken over middelen en medicijnen. Voeden via de bloedbaan zoals dat elders kan, is hier niet mogelijk en medicatie is soms beperkt aanwezig. Toch had ze in mijn laatste dienst uiteindelijk een redelijk goede avond, en kon ze die dag alle sondevoeding binnenhouden. Ik hoop echt dat ik haar morgen in –naar omstandigheden- goede condities aantref.
Fodi (51) maakt het overigens goed! Zijn nieuwe mond is nog via een huidflap met zijn borst verbonden; hij loopt dus rond met zijn kin op de borst. Ik denk dat volgende week misschien die verbinding, die nu nog de bloedtoevoer vormt, losgemaakt kan worden en hij zijn hoofd weer kan opheffen. Het ABC is nog altijd favoriet; hij wil erg graag leren lezen en schrijven. Maar zijn allergrootste wens is om te trouwen. Hij zegt dat hij als zijn operaties achter de rug zijn en zijn gezicht is hersteld, op zoek gaat naar een vrouw. Een kleine nevenwens maar ook niet onbelangrijk, is dat hij nog wel wat langer zou willen zijn dan de, ik schat 1.60m, die hij nu meet. Ik weet niet of hij dat ook van dokter Parker verwacht.. Eerst maar eens een langdurig traject doormaken en hopelijk goed afronden, om zijn mond en gezicht te reconstrueren. Behalve dat de NOMA dan behandeld zal zijn en hij weer goed kan eten, lachen en praten, vergroot dat wellicht ook zijn kansen op de huwelijksmarkt.
Tot slot heb ik nog iets op te biechten. Mijn djembeelessen zijn niet bepaald geworden wat jullie er van verwacht hadden. Ik heb welgeteld vier lessen van Briggs gehad (mijn avonddiensten op dinsdag en vrijdag vielen er al tussenuit), maar mijn kunsten op de trommel konden niet echt zijn goedkeuring wegdragen. Dat kwam enerzijds omdat ik niet oefende tussen de lessen door, maar ook doordat er elke les nieuwe mensen aanschoven, en we dus de eerste les met de basisbeginselen wel drie keer hebben gehad. Maar ik geloof dat toch ook het talent me ontbreekt.
Briggs is nu een paar weken naar zijn familie in Liberia. Na de laatste les schudde hij me niet alleen de hand, maar ook zijn hoofd. Ik heb hem hartelijk bedankt voor de moeite; aan zijn enthousiasme en serieuze aanpak heeft het niet gelegen. Gelukkig ben ik geen illusie armer, want verwachtingen had ik er bepaald niet van, maar gelachen hebben we wel.
Nog een dikke week, dan moet ik hier afscheid gaan nemen van alles en iedereen hier aan boord. Dat wordt nog een hele klus.. Ik zal het leven hier, het weer, het land, de collega’s, de dayworkers, maar vooral de patiënten erg gaan missen. Maar eerst nog een weekje werken en genieten. Ik heb er zin in!
Annemarie
PS
Op de foto’s deze keer wat van het uitzicht vanaf het dek, het zwembad, de polikliniektent en de ‘ambulance’ die heen en weer pendelt tussen polikliniek en Hope Center. Bij de poli trof ik de vrouw aan die aan het begin van mijn tijd hier, met een aangezichtstumor zo groot als haar hoofd opgenomen was. Ze maakt het goed en wilde graag poseren. Bij de ambulance staat met krukken ook het meisje dat op eerdere foto’s van de afdeling staat. Ook zij had een tumor zo groot als een kool aan haar gezicht en maakt het nu goed!
Natuurlijk een foto van de dovenschool, en verder een foto met Kofi, een dayworker en vertaler (hij maakt zelf vaak een thee-grapje van zijn naam), en met Rose mijn cabinmate.
Daarnaast krijg ik ineens een soort haast om, voordat ik vertrek, nog van alles te willen doen en zien. Op de dagen dat ik werk kom ik vaak het schip niet af, maar gisteren en vandaag heb ik op mijn vrije dagen de kans waargenomen.
Gisteren had ik ’s ochtends eerst een afspraak om bloed te geven op het laboratorium hier op het schip. Al het bloed dat patiënten eventueel nodig hebben voor, tijdens of na operaties komt van bemanningsleden. Natuurlijk is het vrijwillig en zit er net als in Nederland een maximum aan hoe vaak je mag doneren. Verder gelden alle algemene criteria waar je als donor aan moet voldoen ook hier. Gisteren heb ik dus een half litertje af laten tappen. Hoewel het bloed hier vijf weken bewaard kan worden, zou het best kunnen dat ik de patiënt die het uiteindelijk krijgt, ga zien of zelfs verplegen.
Het plan om daarna naar de markt te gaan, pakte gelukkig goed uit. Niet ideaal om na een bloeddonatie twee keer een half uur in de zon en warmte te lopen, maar deze keer geen flauwval-acties gelukkig. De rest van de dag maar wel rustig aan gedaan en mijn kleurtje nog wat opgehaald bij het zwembad.
Vanuit Mercy Ships worden er wekelijks verschillende ministries in de stad georganiseerd. De mannen- en vrouwengevangenissen worden bezocht, twee weeshuizen zijn ‘geadopteerd’ als speciaal project, de mensen die op de vuilnisbelt wonen kunnen basale medische zorg krijgen en het Baby-rescue Center krijgt elke week bezoek vanuit Mercy Ships. Vaste mensen (longtermers) hier aan boord leiden en organiseren het geheel, en als bemanningslid kun je intekenen op een beperkt aantal plekken om mee te gaan. Zo gaat er ook elke week een team naar de dovenschool, een paar kilometer verderop. Met een van de klassen van die school wordt er dan een activiteit gedaan. Daarnaast probeert men ook de docenten, die zelf ook doof zijn, te coachen in het lesgeven. Vandaag ben ik met dit team mee op pad geweest.
We zijn verder gegaan met het waterverfschilderij waar de kinderen vorige week al mee begonnen waren. Bijzonder om met hen via gebaren te communiceren. Hoewel het aantal decibellen voor Afrikaanse begrippen gering was, was het bepaald niet rustig in de klas. Onderling communiceren de kinderen behalve met vingerwijzingen vooral fysiek: een stomp in elkaars ribben of een pets om de oren van een klasgenootje om de aandacht te trekken of om iets duidelijk te maken. Maar vooral vonden ze het erg leuk dat ze even alle aandacht van ons hadden. We hielpen ze bij het versieren van de omlijsting van de tekening met stof, zongen liedjes, deden wat bewegingsoefeningen en hebben heel veel handjes geschud. Toch wel erg jammer dat communicatie zo moeilijk is. Dat ervaar ik al op de afdeling als mijn Engels mager blijkt te zijn, mijn school-Frans beperkt is tot een paar zinnetjes en ik het Susu en Pular maar niet kan onthouden. Maar ik zie hier op deze dovenschool wel uitdagingen voor mijn familieleden die met gebarentaal zijn opgegroeid of het later hebben geleerd ;-)
Vanmiddag ben ik met een team naar het hope Center gegaan; een vleugel van een lokaal ziekenhuis met zo’n zestig bedden, waar patiënten die ver weg wonen, na ontslag uit het hospitaal kunnen verblijven, totdat ze op de polikliniek moeten terug komen. Sommigen verblijven daar langer, afhankelijk van hoe het herstel en de wondgenezing verloopt. Het was bijzonder om daar patiënt terug te zien die ik in de afgelopen weken heb verzorgd. Een babietje dat daar sinds eergisteren na een hazelip operatie verblijft, kinderen met gipsbenen na een orthopedische operatie en een jongen van negentien wiens wond aan het hoofd helaas niet goed geneest. Hij komt om de dag terug voor wondverzorging. Lief om te horen dat hij dan steeds kijkt of hij mij ziet in de buurt van het schip (de poli wordt hier op de kade, in twee tenten gehouden). Hij bleek een brief voor me te hebben geschreven. Of eigenlijk heeft hij hem laten schrijven, in het Frans; hij spreekt zelf alleen Pular. Ik moet nog ontcijferen wat er in het Frans staat, maar ik denk dat hij om hulp vraagt. Zijn vader is al lang geleden overleden, en hij zorgt voor zijn moeder en zusje. Maar nu zijn herstel zo lang duurt, maakt hij zich veel zorgen over hen en over hun levensonderhoud. Ik denk dat ik dit maar met de hospitaalchaplins (lokale pastors die hier aan boord werken) bespreek. Er moet toch iets te regelen zijn voor deze knul..!
Ook Kwulledol liep rond te huppelen in het Hope Center. Hij wordt een dikkertje en inmiddels een stuk zwaarder om op te tillen. Zijn gezichtje zag er goed uit. Hij zal samen met zijn oom in het Hope Center blijven tot een volgende operatie aan boord.
Morgen (zaterdag) ga ik weer aan een reeks avonddiensten beginnen. De afgelopen diensten had ik de vrouw onder mijn hoede die een langdurige operatie heeft ondergaan om haar neus en bovenkaak te reconstrueren. Deze eerste van een serie operaties is haar niet meegevallen. Ze is erg misselijk geweest en heeft veel overgegeven. Aangezien ze nu een mond heeft waar net een rietje in kan, was dat echt heel naar voor haar en vereiste het intensieve zorg van ons. Dan merk je ook de beperkingen hier in een Afrikaans land en aan boord van een schip dat wisselend kan beschikken over middelen en medicijnen. Voeden via de bloedbaan zoals dat elders kan, is hier niet mogelijk en medicatie is soms beperkt aanwezig. Toch had ze in mijn laatste dienst uiteindelijk een redelijk goede avond, en kon ze die dag alle sondevoeding binnenhouden. Ik hoop echt dat ik haar morgen in –naar omstandigheden- goede condities aantref.
Fodi (51) maakt het overigens goed! Zijn nieuwe mond is nog via een huidflap met zijn borst verbonden; hij loopt dus rond met zijn kin op de borst. Ik denk dat volgende week misschien die verbinding, die nu nog de bloedtoevoer vormt, losgemaakt kan worden en hij zijn hoofd weer kan opheffen. Het ABC is nog altijd favoriet; hij wil erg graag leren lezen en schrijven. Maar zijn allergrootste wens is om te trouwen. Hij zegt dat hij als zijn operaties achter de rug zijn en zijn gezicht is hersteld, op zoek gaat naar een vrouw. Een kleine nevenwens maar ook niet onbelangrijk, is dat hij nog wel wat langer zou willen zijn dan de, ik schat 1.60m, die hij nu meet. Ik weet niet of hij dat ook van dokter Parker verwacht.. Eerst maar eens een langdurig traject doormaken en hopelijk goed afronden, om zijn mond en gezicht te reconstrueren. Behalve dat de NOMA dan behandeld zal zijn en hij weer goed kan eten, lachen en praten, vergroot dat wellicht ook zijn kansen op de huwelijksmarkt.
Tot slot heb ik nog iets op te biechten. Mijn djembeelessen zijn niet bepaald geworden wat jullie er van verwacht hadden. Ik heb welgeteld vier lessen van Briggs gehad (mijn avonddiensten op dinsdag en vrijdag vielen er al tussenuit), maar mijn kunsten op de trommel konden niet echt zijn goedkeuring wegdragen. Dat kwam enerzijds omdat ik niet oefende tussen de lessen door, maar ook doordat er elke les nieuwe mensen aanschoven, en we dus de eerste les met de basisbeginselen wel drie keer hebben gehad. Maar ik geloof dat toch ook het talent me ontbreekt.
Briggs is nu een paar weken naar zijn familie in Liberia. Na de laatste les schudde hij me niet alleen de hand, maar ook zijn hoofd. Ik heb hem hartelijk bedankt voor de moeite; aan zijn enthousiasme en serieuze aanpak heeft het niet gelegen. Gelukkig ben ik geen illusie armer, want verwachtingen had ik er bepaald niet van, maar gelachen hebben we wel.
Nog een dikke week, dan moet ik hier afscheid gaan nemen van alles en iedereen hier aan boord. Dat wordt nog een hele klus.. Ik zal het leven hier, het weer, het land, de collega’s, de dayworkers, maar vooral de patiënten erg gaan missen. Maar eerst nog een weekje werken en genieten. Ik heb er zin in!
Annemarie
PS
Op de foto’s deze keer wat van het uitzicht vanaf het dek, het zwembad, de polikliniektent en de ‘ambulance’ die heen en weer pendelt tussen polikliniek en Hope Center. Bij de poli trof ik de vrouw aan die aan het begin van mijn tijd hier, met een aangezichtstumor zo groot als haar hoofd opgenomen was. Ze maakt het goed en wilde graag poseren. Bij de ambulance staat met krukken ook het meisje dat op eerdere foto’s van de afdeling staat. Ook zij had een tumor zo groot als een kool aan haar gezicht en maakt het nu goed!
Natuurlijk een foto van de dovenschool, en verder een foto met Kofi, een dayworker en vertaler (hij maakt zelf vaak een thee-grapje van zijn naam), en met Rose mijn cabinmate.
-
26 Februari 2013 - 09:54
Willemieke:
Ha stoere meid!
Heerlijk om weer belevenissen te lezen van je. Je schrijft erg leuk en beeldend.
Geniet van je laatste dagen... maar wellicht wordt het maar een tijdelijk afscheid ;-)?!
Groetjes Willemieke
-
27 Februari 2013 - 02:50
Diana:
Ha Wijffie,
Fijn weer wat van je gehoord te hebben, ik begon me al zorgen te maken...
En wat ben je bruin geworden! Mooie foto's, fijn om wat van je leven daar te zien.
Wens je een hele goede laatste week, liefs, Diana -
28 Februari 2013 - 00:10
Elise:
Wat een spannende titel :-)
Maar ook dit keer weer een boeiend verhaal en hoop belevenissen. Geniet nog van je laatste week en sterkte met afscheid nemen. Dat zal niet makkelijk zijn.
Gr.
Elise -
28 Februari 2013 - 08:36
Miriam:
Lieve Marietje
Idd lekker bruin zoals Diana schrijft, wel iets vermoeidheid op je gezicht te zien dat verraad dat je heel hard werkt en dat je heel veel mee maakt...maar je straalt!!!
Geniet van je laatste dagen!
We denken aan je!
René&Miriam en natuurlijk een poot van je grootste vriendin uit dit huishouden ;))
-
28 Februari 2013 - 20:51
Anja Groenveld:
hey Annemarie
Wat weer een mooi verhaal, en wat heb je een hoop gezien en gedaan
Leuk dat je nog patienten terugziet in hope Center, je hebt echt bijzonder contact met je patienten, zo anders dan hier in Nederland...
Dat je djembeelessen niet zo"n succes waren, zoals je schreef, was het vast leuk om mee te maken
enne genoeg andere kwaliteiten heb je, leuk zo tussen de schoolkinderen in , knippen en plakken, van alle markten thuis;))
Succes met je laatste loodjes, en met afscheid nemen, dat zal ook niet meevallen
Groeten X Anja -
28 Februari 2013 - 21:56
Peter:
Ha zus,
Leuk om al die verhalen van je te lezen.
Je zal straks in nederland wel weer flink moeten wennen denk.
Gelukkig wordt het weer hier volgende week ook beter,
het is hier de afgelopen weken behoorlijk koud geweest.
We hopen voor je dat je een goede terugreis zal hebben
en dan spreken we elkaar wel weer als je hier ben.
groetjes van de Dijkgraafweg -
28 Februari 2013 - 22:55
G V D Knijff:
hoi Annemarie, wat is het weer een leuke blog. met veel belevenissen.
geniet van je laatste paar dagen, we wensen je een hele goede thuisreis toe,
tot ziens, groetjes van tante Hennie en oom Gerrit.
-
01 Maart 2013 - 10:39
Joyce:
Hoi Annemarie,
Wat een verhaal weer. Erg leuk om je belevenissen te lezen. Het is bijna voorbij...wat gaat de tijd snel.
Nog een fijne week en een goede reis naar huis.
Groeten Joyce -
01 Maart 2013 - 11:16
Marije:
Ha Annemarie,
Wat schrijf je leuk! En wat maak je allemaal mee zeg!
Onvoorstelbaar hoe snel acht weken gaan!
Nog op de valreep dit berichtje dus..;-)
Goede reis terug naar Nederland alvast!
Groetjes,
Marije -
01 Maart 2013 - 15:27
Anke:
Ha Annemarie,
zoals de anderen al mailden, ook ik zie dat je goed gekleurd (en wat magerder) bent, maar ook met een heel blije blik in je ogen. Wat heb ik met belangstelling je blogs gelezen. Meid wat heb jij een fantastisch werk verricht. Chapeau!!
Ik hoop voor je dat het afscheid je niet al te zwaar zal vallen en dat je op een heel mooie tijd kunt terugkijken. Goeie reis naar je thuisland! gewenst en lieve groet, Anke -
01 Maart 2013 - 16:50
Lenie:
Hoi Annemarie,
Weer genoten van je verslag. Wat een verhalen, wat een mensen met lief en leed!! Ben benieuwd of je dit nog leest......Zaterdag ga je naar huis. heel veel sterkte met afscheid nemen, goede terugreis en welkom op de Stortemelk, maar neem eerst ruim de tijd om alles te verwerken!
Liefs,
Lenie -
08 Maart 2013 - 16:45
Marrit Mouille-Das:
Geweldig verhaal en jullie doen geweldig werk! Misschien heb je me wel eens gezien in de kantine waar ik normaal gesproken vrijdagochtends ingewikkelde koffies fabriceer, of tracht te fabriceren. Geniet van de laatste dagen!
Marrit
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
