Eerste week
Door: Annemarie
Blijf op de hoogte en volg Mercynurse
12 Januari 2013 | Guinea, Conakry
Eerste week
Lieve allemaal,
Even weer wat van me laten horen! Ik merk aan de privemailtjes die ik
ook lees (dus blijf vooral schrijven), dat jullie weer nieuwsgierig
zijn. Superleuk dat verschillenden van jullie ook gewoon lekker over de
dagelijkse dingen van jullie zelf schrijven. Leuk om te lezen! Vanwege
het enorm trage internet hier kan ik helaas niet op alles reageren,
maar weet dat ik vrijwel dagelijks mijn mail check hier, en geniet van
jullie verhalen.
Vandaag een week geleden liep ik hier de loopplank op. Vandaag voor het
eerst sindsdien weer eens de loopplank afgelopen, maar daarover later
meer.
De afgelopen week bestond vooral uit wennen, acclimatiseren en
ingewerkt worden. Dat acclimatiseren zit wel goed. Met een uur
tijdverschil (het is hier een uur eerder dan bij jullie), mag ik niet
klagen over een jetlag, en het scheepsleven went snel. Natuurlijk
blijft het kamperen maar dat is prima. Het schip is groot en je kunt
van alles doen en ondernemen hier. Straks draait er bijvoorbeeld een
speelfilm, er kan buiten worden gesport (dat is dan wel om 6.15u of in
de middaghitte), je kunt elkaar opzoeken voor een spelletje of zoals ik
nu wat internetten. Bovendien is er nog het zwembad aan boord van zo'n
15x3 meter ofzo waar het prima uit te houden is. Overigens is het schip
dusdanig groot dat ik er nog steeds verdwaal. Maar als je mij wat beter
kent weet je dat dat niet heel verwonderlijk is met mijn logica- en
richtinggevoel.. Verder kun je er als groep op uit trekken; naar de
markt, naar een eiland voor de kust, uit eten of naar een locale kerk.
Afgelopen week ben ik ingewerkt op de afdeling. Er zijn vier
afdelingen, met elk plaats voor zo'n 15 patienten. De D-ward herbergt
voornamelijk patienten (met aanhang) met allerlei aandoeningen in het
aangezicht. Dat kunnen soms enorme goedaardige tumoren zijn, maar ook
de kinderen en volwassenen (..) met schizis; de zogenaamde hazelippen.
Andere verpleegkundigen nemen de eerder gescreende patienten op en
brengen ze naar de afdeling. Daar bereiden wij ze voor op de operatie,
brengen ze naar de OK en halen ze weer op van de verkoever en verzorgen ze tot ontslag. Dat kan zijn naar huis of naar het Hope-center; een gebouw hier in de stad waar ze in elk geval eten, onderdak en aandacht hebben tot ze op controle moeten komen voor wondcontrole.
Op de zaal is het gezellig, druk, en benauwd. De plafonds zijn laag en
deck 3 heeft geen ramen. De vloeren en wanden kun je vergelijken met
die van een 'unit' of bouwkeet. Als je dan in een kleine ruimte zo'n 40
kakelende mensen zet, is dat best een volle boel. Ik ben niet zo
claustrofobisch aangelegd, maar je zou het hier spontaan worden.
Op 15 patienten zijn we in principe met drie verpleegkundigen, als we
IC patienten hebben met iemand extra.
Behalve de verpleegkundigen werken er ook dayworkers: lokale mensen die vooral vertalen in het Frans of in een een van de lokale talen. Slechts
een enkele patient verstaat of spreekt wat Engels. De translators zijn
daarom onmisbaar. Zij doen overigens ook allerlei andere taken zoals
patienten helpen douchen, lakens verschonen of helpen met mobiliseren.
Gisteren moest iemand bijvoorbeeld van bed wisselen (hij lag nog op een
IC bed en moest op een gewoon bed over). Voor ik het wist hadden de
dayworkers dat alvoor me geregeld. Top dus!
De manier van verplegen is gebaseerd op het Amerikaanse systeem, en dat is behoorlijk anders dan in Nederland. De dossiers zijn veel
uitgebreider en het overzicht heb ik nog niet helemaal. Daarnaast zijn
er dingen die wij in Nederland gewoon zelf doen of beslissen, maar waar
men hier gewend is deze te overleggen. Dat moet ik nog een beetje
aanvoelen. Anderzijds mag/moet je namelijk ook veel dingen zelf doen.
Gelukkig is men erg aardig en altijd bereid om dingen uit te leggen.
Dat ik bijvoorbeeld geen kinderervaring heb maakt het voor mij best
lastig, maar men laat ze rustig aan mijn zorgen over. Best ingewikkeld
al die kinderdoseringen aan medicatie en alle specifieke dingen omtrent
(borst)voeding etc. Maar ook dat zal snel wennen, aangezien zeker de
helft van de patienten onder de tien jaar is, of zelfs jonger dan een
jaar..
Het zijn trouwens wel schatjes hoor. Wauw, wat een mooie kindjes met
die kroeskrulletjes en donkere huid en ogen.
Hier in West Afrika zijn de mensen echt bijna zwart van huidskleur.
Maar aan ' mooi' heb je ook hier niet veel als je verder niet zoveel '
moois' hebt.. Ik vond het best schokkend om in een opnameformulier van
een vrouw van 55 jaar (ze zag er uit als 80..), te lezen dat haar
toilet de bush was en de vloer van haar hut van modder of klei..
Maar echt wel heel gaaf als je als team deze mensen en de kids kan
helpen aan hun kwaal, en ze een betere toekomst kan geven. Met name de oogartsen helpen met eenvoudige ingrepen veel mensen. In een paar dagen tijd werden zo even tachtig staaroperaties uitgevoerd bij volwassenen en kinderen.
Sowieso de aandacht en liefde die ze hier krijgen vinden sommigen al
overweldigend. Het personeel is erg bewogen met de patienten. Dat is
mooi om te zien. Vrouwen die incontinent zijn na een dramatische
bevalling, of mensen met indrukwekkende aangezichtstumoren hebben vaak alleen maar afwijzing en afschuw ervaren. Als ze hier een big hug
krijgen, kunnen ze dat zelf vaak niet geloven..
Maar goed, alle indrukken plus slecht slapen heeft wel veel energie
gekost deze eerste dagen. Ik lig dan ook elke avond rond 21.00 u in
mijn bedje.. Het slapen ligt zeker niet aan mijn onderbuurvrouw. Zij is
echt heel prima en doet er alles aan om zo geruisloos mogelijk door de
hut te bewegen. Wel lief om te zien ;-)
Het is wel fijn dat we met een aantal Nederlanders elkaar wel gevonden
hebben. Je komt altijd wel een van hen tegen om mee te eten of om je
ervaringen van de dag te delen. Maar ook anderen zijn top: Christine
(ik schat haar zestig) uit de USA bijvoorbeeld, heeft ons 'Dutchies'
letterlijk en figuurlijk moederlijk in de armen gesloten ;-)
Vandaag was mijn vrije dag en zijn we met wat 'nieuwe Nederlanders' en
nog wat anderen naar een van de eilanden geweest die hier voor de kust
liggen. Een half uurtje varen met zo'n soort 'Venetie-bootje'. Daar kon
je lekker zwemmen en op het strand liggen, maar wij zijn met z'n vieren
het dorpje ingegaan. Daar werden we in het schooltje uitgenodigd en
toegezongen door zo'n zestig kinderen. Verder was het indrukwekkend
mooi maar arm daar.. Het verhaal dat je het eiland rond kon lopen
bleek alleen niet helemaal te kloppen. Onze wandeling begon over
prachtige slingerpaadjes, maar mondde uit in een enorme klimpartij over
spekgladde, stijle rotsen. Op een paar blauwe billen en wat
schaafwondjes na gelukkig verder heel gebleven.. Ik zal het niet meer
doen mam.. ;-)
Jullie zijn vast heel nieuwsgierig naar foto's van hier. Van de
afdeling en patienten is het niet toegestaan foto's te maken. Helaas
maar begrijpelijk. Er worden wel foto's gemaakt, maar dan door iemand
die daarvoor bevoegd en aangesteld is. Later kan ik daar waarschijnlijk
wel wat foto's van downloaden, maar op mijn blog plaatsen is dus niet
mogelijk. Ik ga proberen zelf wat privefoto's bij mijn blog te zetten,
maar vaak lukt dat niet vanwege de verbinding hier. Helaas zullen
jullie dan dus even geduld moeten hebben tot ik weer terug ben..
Morgen heb ik een eveningshift (mijn Engels is trouwens nog mager maar
gaat wel beter). Maandag dan weer een dagje vrij. Dan maar eens de was
doen; aangezien iets drogen in je hut kansloos is, en verder niets
buiten gehangen kan worden, begint het ernstig muf te ruiken onder mijn
bed..
Desondanks nu toch dat bed maar eens in..
Lieve groet,
Annemarie
Lieve allemaal,
Even weer wat van me laten horen! Ik merk aan de privemailtjes die ik
ook lees (dus blijf vooral schrijven), dat jullie weer nieuwsgierig
zijn. Superleuk dat verschillenden van jullie ook gewoon lekker over de
dagelijkse dingen van jullie zelf schrijven. Leuk om te lezen! Vanwege
het enorm trage internet hier kan ik helaas niet op alles reageren,
maar weet dat ik vrijwel dagelijks mijn mail check hier, en geniet van
jullie verhalen.
Vandaag een week geleden liep ik hier de loopplank op. Vandaag voor het
eerst sindsdien weer eens de loopplank afgelopen, maar daarover later
meer.
De afgelopen week bestond vooral uit wennen, acclimatiseren en
ingewerkt worden. Dat acclimatiseren zit wel goed. Met een uur
tijdverschil (het is hier een uur eerder dan bij jullie), mag ik niet
klagen over een jetlag, en het scheepsleven went snel. Natuurlijk
blijft het kamperen maar dat is prima. Het schip is groot en je kunt
van alles doen en ondernemen hier. Straks draait er bijvoorbeeld een
speelfilm, er kan buiten worden gesport (dat is dan wel om 6.15u of in
de middaghitte), je kunt elkaar opzoeken voor een spelletje of zoals ik
nu wat internetten. Bovendien is er nog het zwembad aan boord van zo'n
15x3 meter ofzo waar het prima uit te houden is. Overigens is het schip
dusdanig groot dat ik er nog steeds verdwaal. Maar als je mij wat beter
kent weet je dat dat niet heel verwonderlijk is met mijn logica- en
richtinggevoel.. Verder kun je er als groep op uit trekken; naar de
markt, naar een eiland voor de kust, uit eten of naar een locale kerk.
Afgelopen week ben ik ingewerkt op de afdeling. Er zijn vier
afdelingen, met elk plaats voor zo'n 15 patienten. De D-ward herbergt
voornamelijk patienten (met aanhang) met allerlei aandoeningen in het
aangezicht. Dat kunnen soms enorme goedaardige tumoren zijn, maar ook
de kinderen en volwassenen (..) met schizis; de zogenaamde hazelippen.
Andere verpleegkundigen nemen de eerder gescreende patienten op en
brengen ze naar de afdeling. Daar bereiden wij ze voor op de operatie,
brengen ze naar de OK en halen ze weer op van de verkoever en verzorgen ze tot ontslag. Dat kan zijn naar huis of naar het Hope-center; een gebouw hier in de stad waar ze in elk geval eten, onderdak en aandacht hebben tot ze op controle moeten komen voor wondcontrole.
Op de zaal is het gezellig, druk, en benauwd. De plafonds zijn laag en
deck 3 heeft geen ramen. De vloeren en wanden kun je vergelijken met
die van een 'unit' of bouwkeet. Als je dan in een kleine ruimte zo'n 40
kakelende mensen zet, is dat best een volle boel. Ik ben niet zo
claustrofobisch aangelegd, maar je zou het hier spontaan worden.
Op 15 patienten zijn we in principe met drie verpleegkundigen, als we
IC patienten hebben met iemand extra.
Behalve de verpleegkundigen werken er ook dayworkers: lokale mensen die vooral vertalen in het Frans of in een een van de lokale talen. Slechts
een enkele patient verstaat of spreekt wat Engels. De translators zijn
daarom onmisbaar. Zij doen overigens ook allerlei andere taken zoals
patienten helpen douchen, lakens verschonen of helpen met mobiliseren.
Gisteren moest iemand bijvoorbeeld van bed wisselen (hij lag nog op een
IC bed en moest op een gewoon bed over). Voor ik het wist hadden de
dayworkers dat alvoor me geregeld. Top dus!
De manier van verplegen is gebaseerd op het Amerikaanse systeem, en dat is behoorlijk anders dan in Nederland. De dossiers zijn veel
uitgebreider en het overzicht heb ik nog niet helemaal. Daarnaast zijn
er dingen die wij in Nederland gewoon zelf doen of beslissen, maar waar
men hier gewend is deze te overleggen. Dat moet ik nog een beetje
aanvoelen. Anderzijds mag/moet je namelijk ook veel dingen zelf doen.
Gelukkig is men erg aardig en altijd bereid om dingen uit te leggen.
Dat ik bijvoorbeeld geen kinderervaring heb maakt het voor mij best
lastig, maar men laat ze rustig aan mijn zorgen over. Best ingewikkeld
al die kinderdoseringen aan medicatie en alle specifieke dingen omtrent
(borst)voeding etc. Maar ook dat zal snel wennen, aangezien zeker de
helft van de patienten onder de tien jaar is, of zelfs jonger dan een
jaar..
Het zijn trouwens wel schatjes hoor. Wauw, wat een mooie kindjes met
die kroeskrulletjes en donkere huid en ogen.
Hier in West Afrika zijn de mensen echt bijna zwart van huidskleur.
Maar aan ' mooi' heb je ook hier niet veel als je verder niet zoveel '
moois' hebt.. Ik vond het best schokkend om in een opnameformulier van
een vrouw van 55 jaar (ze zag er uit als 80..), te lezen dat haar
toilet de bush was en de vloer van haar hut van modder of klei..
Maar echt wel heel gaaf als je als team deze mensen en de kids kan
helpen aan hun kwaal, en ze een betere toekomst kan geven. Met name de oogartsen helpen met eenvoudige ingrepen veel mensen. In een paar dagen tijd werden zo even tachtig staaroperaties uitgevoerd bij volwassenen en kinderen.
Sowieso de aandacht en liefde die ze hier krijgen vinden sommigen al
overweldigend. Het personeel is erg bewogen met de patienten. Dat is
mooi om te zien. Vrouwen die incontinent zijn na een dramatische
bevalling, of mensen met indrukwekkende aangezichtstumoren hebben vaak alleen maar afwijzing en afschuw ervaren. Als ze hier een big hug
krijgen, kunnen ze dat zelf vaak niet geloven..
Maar goed, alle indrukken plus slecht slapen heeft wel veel energie
gekost deze eerste dagen. Ik lig dan ook elke avond rond 21.00 u in
mijn bedje.. Het slapen ligt zeker niet aan mijn onderbuurvrouw. Zij is
echt heel prima en doet er alles aan om zo geruisloos mogelijk door de
hut te bewegen. Wel lief om te zien ;-)
Het is wel fijn dat we met een aantal Nederlanders elkaar wel gevonden
hebben. Je komt altijd wel een van hen tegen om mee te eten of om je
ervaringen van de dag te delen. Maar ook anderen zijn top: Christine
(ik schat haar zestig) uit de USA bijvoorbeeld, heeft ons 'Dutchies'
letterlijk en figuurlijk moederlijk in de armen gesloten ;-)
Vandaag was mijn vrije dag en zijn we met wat 'nieuwe Nederlanders' en
nog wat anderen naar een van de eilanden geweest die hier voor de kust
liggen. Een half uurtje varen met zo'n soort 'Venetie-bootje'. Daar kon
je lekker zwemmen en op het strand liggen, maar wij zijn met z'n vieren
het dorpje ingegaan. Daar werden we in het schooltje uitgenodigd en
toegezongen door zo'n zestig kinderen. Verder was het indrukwekkend
mooi maar arm daar.. Het verhaal dat je het eiland rond kon lopen
bleek alleen niet helemaal te kloppen. Onze wandeling begon over
prachtige slingerpaadjes, maar mondde uit in een enorme klimpartij over
spekgladde, stijle rotsen. Op een paar blauwe billen en wat
schaafwondjes na gelukkig verder heel gebleven.. Ik zal het niet meer
doen mam.. ;-)
Jullie zijn vast heel nieuwsgierig naar foto's van hier. Van de
afdeling en patienten is het niet toegestaan foto's te maken. Helaas
maar begrijpelijk. Er worden wel foto's gemaakt, maar dan door iemand
die daarvoor bevoegd en aangesteld is. Later kan ik daar waarschijnlijk
wel wat foto's van downloaden, maar op mijn blog plaatsen is dus niet
mogelijk. Ik ga proberen zelf wat privefoto's bij mijn blog te zetten,
maar vaak lukt dat niet vanwege de verbinding hier. Helaas zullen
jullie dan dus even geduld moeten hebben tot ik weer terug ben..
Morgen heb ik een eveningshift (mijn Engels is trouwens nog mager maar
gaat wel beter). Maandag dan weer een dagje vrij. Dan maar eens de was
doen; aangezien iets drogen in je hut kansloos is, en verder niets
buiten gehangen kan worden, begint het ernstig muf te ruiken onder mijn
bed..
Desondanks nu toch dat bed maar eens in..
Lieve groet,
Annemarie
-
12 Januari 2013 - 22:54
Marnix, Anna & Lukas:
Leuk om over je eerste week te lezen, Annemarie! Veel indrukken!
Leuk dat jullie toegezongen werden in het schooltje. Zaten die 60 kinderen bij elkaar in één lokaal... Pffft, dan ben ik blij met 'mijn' 32 kindertjes:-)
Liefs van ons
(Erg leuk om met je leven daar mee te kunnen lezen/leven! Je schrijft erg boeiend!!) -
13 Januari 2013 - 09:40
Miriam:
Jaaaaaaah!!!
Een nieuw verslag van Annemarie!!!!
Tof om te lezen Marietje!
Ik loop daar, jouw verslag lezend, gewoon zelf ook een beetje rond :)
Leuk ook om te lezen hoe je het vindt om de kids te verplegen! Misschien straks toch die kinder-IC opleiding? ;) Gezellig!
Hier is het heerlijk vriesweer!
Er wordt alweer gespeculeerd over een elfstedentocht, iet giet oan of niet??
Werkse vanavond en morgen een leuke, vrije dag!!
Knuf van mij!
P.S. Mag je die was niet ff over de railing hangen? Zo droog lijkt mij :))
-
13 Januari 2013 - 14:52
Diana Bakhuyzen:
Haa wijffie,
Fijn weer wat van je te horen!
M'n moesje vroeg gister nog of ik alweer wat van je gehoord had.
Je ziet; iedereen leeft mee met jouw spannende avontuur.
Top dat je je een beetje thuis begint te voelen, ondanks dat je nog verdwaald daar, haha.
Zal best lekker zijn om af en toe met je Dutchies Nederlands te kunnen praten, even niet te hoeven vertalen in je hoofd..
Ik reed gister nog over de stierebrug en keek automatisch naar je raam of je thuis was, zo grappig.
Dat is echt een automatisme, duurt ff voordat ik dat afgeleerd heb(mnd of 2?) ;)
Was op weg naar nieuwe appartement van m'n zusje; nou die gaat erop vooruit, helemaal leuk!
Mocht je erg verslingerd raken aan de baby's; je kan ook altijd nog verloskunde gaan doen bij terugkomst, haha, voordat Mir je inpikt op de kinder ic ;)
Nou meis; werk-ze weer, ik geniet nog ff van m'n vrije wknd, mag morgen aan de avondshift.
Groetjes, Diana -
13 Januari 2013 - 15:12
Lydeke:
Ha, heerlijk, weer een blog! Goed om te lezen hoe de eerste week was. Wat een belevenissen; kan me voorstellen dat je niet zomaar in slaap valt 's nachts.
Hier inderdaad de mutsen en wanten weer uit de kast gehaald!
Liefs en fijne zondag. -
13 Januari 2013 - 18:38
Anja Groenveld:
Hey Annemarie,
Beetje late reactie , door zieke kids hier, het is hieri nderdaad lekker koud
Wat kan je indrukwekkend schrijven zeg, zoals Miriam al schreef , alsof je er zelf rond loopt
Je kan wel een boek gaan schrijven als je terugkomt;)
Wat een ervaringen maak je mee, kan me voorstellen dat je vol zit met alles!!
Grappig sprak met mn schoonvader over je avontuur, vertelde hij dat de kerk in Leiderdorp net een schenking had gedaan voor mercy ship, kende ook een aantal mensen die daar werken of gewerkt hebben, wat is de wereld toch klein!!
Ik kijk alweer uit naar je vlgd verslag
Super wat je doet!!
X Anja -
13 Januari 2013 - 18:58
Cobie De Vreugd:
Meid wat kan jij onderhoudend schrijven, het leest of je bij je bent. Wat een indrukken krijg je mee. Leuk dat je met nog een aantal "dutchies"bent, praten over wat je meemaakt gaat toch het beste in je eigen taal. ook gaaf om zo het land een beetje te leren kennen op je vrije dagen. Doe wel voorzichtig hoor. Heel fijn om je verslagen te lezen en heel veel succes. Groetjes van Dirk en mij en tot schrijfs xx -
13 Januari 2013 - 21:41
Marrie V D Linde :
Hoi Annemarie
Hier even een kattebelletje uit een koud nederland
Net je pa en ma gebeld hoe het op de voorweg is, nu hun dochter zover van huis is.
wij hebben van je verslag genoten .raar idee hoor op de bank luisterend naar de E.O.
jou verhaal te lezen,zo ver weg en z.n andere wereld
dag Anne,sterkte bij alles wat op je weg komt .en geniet ervan.
O.Adriaan en T Marrie -
14 Januari 2013 - 11:21
Marielle:
Hoi Anne,
Jou wij moesten vanmorgen krabben, sjalen en mutsen op, wanten aan, want -6 is best fris.
Ik begon al aan het voorjaar te denken, de knoppen aan de struiken worden al dikker. Die vriezen
er dan natuurlijk weer af. Vorig jaar ook al. Ik zit nu even aan de koffie achter de computer. Ik ben aan het oppassen dus heb nu twee hummels rondlopen, dat is opletten. Maar leuk om je avonturen te lezen. Ik ben blij dat je af en toe momenten hebt om erop uit te gaan met medelanders.
Ik hoop dat je veel Big Hugs kan uitdelen.
Liefs
Marielle
-
14 Januari 2013 - 14:30
Janneke:
Hey Dutchy,
Wat fijn dat het goed met je gaat! En wat mag je mooie dingen meemaken! Afgezien van die blauwe kont dan! Maar 1 ding baart me wel zorgen....ik lees verschillende uitmodigingen om met kinderen te gaan werken, maar niets daarvan hoor! Je komt gewoon terug, want we missen je!
De eerste sneeuwvlokjes vallen hier, dus hopelijk kunnen wij morgen sleeen! Veel succes daar!
Groetjes janneke -
14 Januari 2013 - 16:33
Tante Hennie.:
hoi Annemarie, wat een lange brief van al je belevenissen, zeg. het is wel erg wennen, he, maar wat mooi om al die mensen te kunnen helpen. kom je wel aan je rust toe of komt er straks een erge
dunne Annemarie terug?? heb je trouwens je richtingsgevoel van je moeder ge erft?
heel veel sterkte gewenst en ik hoop dat je tot zegen mag zijn voor velen.
wat hebben wij het dan onzettend goed.
liefs van tante Hennie. -
15 Januari 2013 - 09:42
Willemieke:
Hoi Annemarie
Bedankt voor je uitgebreide verslag! Mooi om te lezen hoe je alles beleeft en wat voor moois je kunt bijdrage.
Gods zegen toegewenst!
Willemieke -
15 Januari 2013 - 17:36
Corine:
Hey Annemarie, leuk om je verslag te lezen! En daar is het beter weer dan hier, er ligt nu een pak sneeuw!
Ben benieuwd naar je volgende verhalen!
Groetjes Corine -
15 Januari 2013 - 19:33
Corrine:
Tjonge, er gaat letterlijk een wereld voor je open! Kan me voorstellen dat je moe bent! Met 't ene denk je 'wouw', maar met 't andere 'tjonge, wat hebben ze 't hier slecht'. Enne, zorg eerst maar eens dat je zelf geen patiënt wordt daar met al die klimpartijen! :-) -
17 Januari 2013 - 14:57
Lonneke:
Hey Annemarie!!!
Wat leuk om alles re lezen van je grote avontuur! Wat een andere wereld zeg! Kan me voorstellen dat alle indrukken echt vermoeiend zijn!!! Maar geniet er van want voor je het weet zit je weer in dit koude kikkerlandje! En koud is het nu zeker zoals hè al hebt kunnen lezen! Nou meid, hoop dat je kunt genieten van alle indrukken! En daarna weer lekker terug naar de IC -
27 Januari 2013 - 23:47
Ria:
Hoi Annemarie,
Wat fijn om je blog te kunnen lezen.
Wat een ervaringen zeg en wat geweldig om zoveel voor een ander te kunnen betekenen.
Wat leven wij dan toch in een luxe waar we ook nog dagelijks durven te klagen.
Mooi om dan toch ook nog vrolijke kinder gezichtjes op je foto,s te zien.
Hier gaat alles zijn gangetje en natuurlijk missen we je.
Vanavond was ik in de kerk en werd er een collectie voor Mercy ships gehouden,
wat mijn gedachten naar jou stuurde en zie vanavond je mail echt bijzonder.
Liefs van Ria.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
